Remember, remember the 6th of December

Βία, καταστροφές και άλλη βία, δολοφονικές επιθέσεις τόσο από τη μια όσο και από την άλλη πλευρά, μίση πάθη, ΜΜΕ που αυτοφιμώθηκαν, blog της υπερβολής….βαρέθηκα. Πότε θα πάψουμε επιτέλους να βρισκόμαστε σε εμφύλιο πόλεμο; Πότε θα πάψει να υπάρχει λογοκρισία; Δεν πέρασε η μεταπολεμική περίοδος; Δεν πέρασε η μεταπολίτευση; Πότε θα έρθει αυτό το έρμο το “μετά”, των μετά εποχών, να ηρεμήσουμε λιγάκι, μπας και δούμε καμία άσπρη μέρα;
Θεσσαλονίκη, Αντιγονιδών. Διαδηλωτές περικυκλωμένοι, καθισμένοι στο έδαφος αφού έχουν εισπράξει το κατιτίς τους από τις δυνάμεις “ασφαλείας”, με έναν εξ αυτών να κείτεται αιμόφυρτος στο έδαφος και το ασθενοφόρο να μη κάνει την εμφάνιση του από πουθενά, περιμένουν στωικά να υποστούν της συνέπειες της τύχης τους. Μετά από παρέμβαση επέμβαση των κλασσικά πανταχού παρόντων βουλευτών του ΣΥ.ΡΙΖ.Α (οι οποίοι μου δίνουν την εντύπωση πως προσπαθούν εναγωνίως να κερδίσουν τη συμπάθεια των διαδηλωτών μπας και δούνε τα ποσοστά τους στις εκλογές να ανεβαίνουν, αλλά για να λέμε και του στραβού το δίκιο, πάλι καλά που υπάρχουν και αυτοί γιατί δεν βλέπω και κανέναν άλλον από τα κόμματα εξουσίας να του καίγεται καρφί για το αν καταπατούνται τα δικαιώματα των κατοίκων αυτής της χώρας ….σιγή βρωμοκέφαλου ιχθύος) και της σύμφωνης γνώμης του εισαγγελέα, όλοι αφήνονται ελεύθεροι να συνεχίσουν τη πορεία, αφού πρώτα τους αφαιρέθηκαν οι τσάντες με το “πολεμικό υλικό” που με τόσο ζήλο επιδείκνυαν οι δυνάμεις ασφαλείας στις τηλεοπτικές κάμερες. Πέτρες, μολότοφ, (Ήταν άραγε των διαδηλωτών; Μπορεί και να ήταν, αλλά θα μου επιτρέψετε να διατηρήσω και κάποιες από τις επιφυλάξεις μου, μιας και οι άνθρωποι της τάξης-αταξίας, μας έχουν συνηθίσει σε τέτοιες προβοκατόρικες χουντικοκαταγώμενες τακτικές, κατά το παρελθόν. Αρκεί να θυμηθώ εκείνο τον έρμο τον διαδηλωτή του οποίου πριν χρόνια πήγαν να του χρεώσουν μια τσάντα με μολότοφ η οποία αποδείχτηκε εκ των υστέρων, από φωτογραφικό υλικό, ότι δεν ήταν δική του και πως απλά οι μπασκίνες προσπάθησαν να του κάνουν ένα εκρηκτικό “δωράκι”) σημαίες και αντισφυξιογόνες μάσκες. Το τελευταίο το άκουσα και στις ειδήσεις προχθές, μετά την έφοδο στο στέκι Ρεσάλτο και απόρησα…από πότε οι αντισφυξιογόνες μάσκες είναι στοιχείο εγκληματικής πράξης;;; Αν πάψουν να πέφτουν χημικά (τα οποία ποιος ξέρει τι μακροχρόνιο αντίκτυπο θα έχουν στην υγεία όλων αυτών που τα εισπνέουν) δεν θα υπάρχουν και αντισφυξιογόνες μάσκες. Ειδάλλως ας τις αφαιρέσουν από τον εξοπλισμό τους και τα ΜΑΤ και ας υποστούν και αυτοί τις ίδιες συνέπειες με τα θύματα τους, όποιες και αν είναι αυτές.
Έλεγα λοιπόν για το Ρεσάλτο. Όλα τα τηλεοπτικά κανάλια διαλαλούν από προχθές τη τεράστια επιτυχία της HELL.ASS. “Ακράδαντα στοιχεία βρέθηκαν σε στέκι αναρχικών στο Κερατσίνι, μεταξύ αυτών, άδεια μπουκάλια (!), αντισφυξιογόνες μάσκες (!!), ένας Η/Υ (!!!) και ένα μπετόνι με πετρέλαιο(!!!!)”….έλεο έλεο! Ακράδαντα στοιχεία my ass! Aν αυτά είναι στοιχεία, ας ξεκινήσω από τώρα να πίνω ότι κρασί, ούζο και μπύρα έχω στο σπίτι ώστε να τα τελειώσω και να εξαφανίσω τα μπουκάλια μιας και είναι εν δυνάμει εμπρηστικές βόμβες, να θυμηθώ να πετάξω το οινόπνευμα αφού πρόκειται για εύφλεκτο υλικό, οποιοδήποτε μαχαίρι μπορεί να θεωρηθεί υποψήφιο φονικό όπλο, το εφεδρικό γκαζάκι για το καμινέτο, τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα και το ίδιο το καμινέτο, τις φούτερ με κουκούλα, γιατί ο νόμος μαλακία αν και δόθηκε η υπόσχεση ότι θα ακυρωθεί εξακολουθεί να υφίσταται, τις πινέζες, το σφυρί, το σφυρί no.2, το γαλλικό κλειδί, τα καρφιά, τα μαύρα σταράκια, τα γκρι τα σταράκια και οτιδήποτε άλλο έχει αστράκια πάνω του μιας και όπως έχει αποδειχτεί κατά το παρελθόν, έλκουν το ενδιαφέρον των ανθρώπων του νόμου όπως το φως τις πεταλούδες της νύχτας. Φανταστείτε τι είχε να γίνει αν σε κάποια από αυτές τις συγκεντρώσεις κατέβαινε και ο Φλωρινιώτης, εγκεφαλικό θα παθαίνανε από τον χαμό των λάμψεων από τις πούλιες, τις χάντρες και τα στρας! Θα τρωγόταν μεταξύ τους για το ποιος θα του την πρωτοπέσει…ok ο Φλωρινιώτης θα έτρωγε πολύ ξύλο, αλλά οι υπόλοιποι θα την έβγαζαν καθαρή…μήπως δεν είναι και πολύ κακή η ιδέα μου;;; Μήπως θα έπρεπε να κλωνοποιήσουμε τον Φλωρινιώτη, σε πολλά μικρά Φλωρινιωτάκια τα οποία θα ξαμολάμε μπροστά από τις πορείες; Ούτε μολότοφ, ούτε πέτρες ούτε τίποτα. Άσε που αν μας βγούνε γρήγορα και τσαχπίνικα, δεν θα τους μείνει πνευμόνι από το κυνηγητό!
Αλλά ξέχασα, για το 2009 δεν είναι και πολύ της μόδας το πεζοπόρο τμήμα της αστυνομίας, το φετινό must είναι οι έφιπποι οι οποίοι είναι γρήγοροι, γενναίοι, παράτολμοι και επιδεικνύουν υπερβάλλοντα ζήλο! Είναι αυτοί που στο διάβα τους, με το όχημα που τους έχει παραχωρηθεί από το κράτος για να κάνουν τη δουλειά τους, παίρνουν παραμάζωμα είτε πενηνταπεντάχρονες (τις οποίες αφού τις εμβολίσουν και τις ρίξουν στο έδαφος με αρκετές κακώσεις στη συνέχεια τις ξυλοφορτώνουν καθώς και οποιονδήποτε άλλο τρέξει να τις παράσχει τις πρώτες βοήθειες) είτε παρασέρνουν και έναν και δυο και τρεις και τέσσερις διαδηλωτές-κουκουλοφόρους…το δεύτερο προσωνύμιο δεν δίνει σε κανέναν το δικαίωμα να το παίζει θεός με τη ζωή οποιουδήποτε, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για έναν άνθρωπο διορισμένο από την πολιτεία, αμειβόμενο από τις τσέπες μας, ο οποίος έχει ορκιστεί να φυλάει και να προστατεύει το κράτος και τους πολίτες αυτού και όχι να χρησιμοποιεί τα εργαλεία που το έχουν δοθεί εναντίον αυτών. Φανταστείτε έναν οδηγό άρματος μάχης να περνάει πάνω από κόσμο σε μια συγκέντρωση…Βρε! Αυτό έχει γίνει!…Α ρε άπαιχτη νεοελληνική ιστορία με τα άπειρα κωμικοτραγικά γεγονότα σου, οι τότε “λεχρίτες”, “αλητάμπουρες”, σημερινοί κυβερνώντες που επιδίδονται στις ίδιες αθλοπαιδιές με τους προκατόχους τους. Που είσαι Ραφαηλίδη, να γράψεις το sequel! Οι “υπαλληλίσκοι” δέρνουν τα αφεντικά τους, τα πόδια βαράνε το κεφάλι και άλλα τέτοια τραγελαφικά.
Κάπου διάβασα σε comment στο Internet το ακόλουθο: “πω, πω ο μπάτσος παίζει bowling!”. Με το κεφάλι σου έπρεπε να παίζει bowling ηλίθιε, αν σκότωνε κανέναν και η κατάσταση εκτρέπονταν και γινότανε πολύ χειρότερα από τα περσινά, τι θα έλεγες μετά; Άσε ξέρω, αναρχοκουμμούνια (ατυχής πάντρεμα δυο διαφορετικών ιδεολογιών από ημιμαθείς, ημιάγριους αυτοχριζόμενους υπερασπιστές της έννομης τάξης και του περήφανου έθνους), βρωμολεχρίτες και τα τοιαύτα. Αλλά λένε ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται…όχι πως και από την άλλη πλευρά δεν υπάρχουνε λύκοι. Και εκεί υπάρχουν τα αντίστοιχα ρεμάλια που ανοίγουν κεφάλια και δεν εκτιμούνε την ανθρώπινη ζωή. Βαφτίζονται αναρχικοί αλλά θα μπορούσανε κάλλιστα να είναι στη θέση κάποιου εξίσου ανεγκέφαλου ακροδεξιού ή του Ζητά(γιατί και αυτός ανεγκέφαλος είναι) που παρέσυρε τα τέσσερα άτομα, απλά δεν στρώσανε τον κώλο τους κατά την περίοδο των πανελληνίων και κατέληξαν στο αντίπαλο στρατόπεδο. Η αναρχία δεν πρεσβεύει το μίσος προς τον συνάνθρωπο και τον μηδενισμό της ανθρώπινης ύπαρξης. Κάποιος μου είπε ότι αναρχία και Χριστός κάνουν πολύ παρέα τώρα τελευταία…τους έφεραν κοντά, λέει, όσα έχουν γίνει στο όνομα τους, ερήμην τους!
Είπα Χριστός, έκανα συνειρμό με τη θρησκεία και από τη θρησκεία μεταπήδησα σε αυτούς τους τύπους που είναι για γέλια…έλα μωρέ αυτούς που ανήκουν σε αυτή την ομάδα η οποία δεν μπορεί να ξεφύγει από τα φαντάσματα του παρελθόντος…ΧΑ; ΧΑΧΑ; ΧΑΧΑΧΑ; Κάπως έτσι τέλοσπαντων. Αυτοί οι θλιβεροί κλόουν πάλι παρατάχθηκαν απέναντι σε διαδηλωτές, μαζί με τις αστυνομικές δυνάμεις, φορώντας κουκούλες και προκαλώντας το δημόσιο αίσθημα. Κύριε Χρυσοχοΐδη, όσο ήσουν στην αντιπολίτευση, δήλωνες ότι πρόκειται για μια εγκληματική οργάνωση , τι συνέβη και επιτρέπεις σήμερα στους υπαλλήλους σου να εμφανίζονται χεράκι χεράκι με τους σύγχρονους ταγματασφαλίτες; Αλλά ξέχασα, εσύ δήλωσες ευχαριστημένος με την εξέλιξη των πραγμάτων και με το οτι περιορίσατε τις ζημιές στο ελάχιστο, αυτό θα σε πειράξει;. Είσαι ευχαριστημένος με τους υπαλληλίσκους σου να περιφέρονται κραδαίνοντας στα χέρια τους τα υπηρεσιακά τους περίστροφα, να εμβολίζουν με τα οχήματα τους πολίτες αυτού του κράτους (Υπουργείο προστασίας του πολίτη και τα αρχίδια μου κουνιούνται), να πραγματοποιούνται εκατοντάδες αναίτιες προσαγωγές για να φακελώσετε κόσμο, να ρίχνετε λάσπη περι ξυλοδαρμών για να προκαλέσετε το δημόσιο αίσθημα. Είσαι ευχαριστημένος με τις τακτικές των σωμάτων σου να επιδίδονται σε πετροπόλεμο, σαν να μην τους φτάνουν τα χιλιαδυο κλαπατσίμπανα που κουβαλάνε πάνω τους, να επιδίδονται σε φραστικό πόλεμο με τους διαδηλωτές να ανοίγουν το στόμα τους και να βγαίνει οχετός, να εισβάλλουν σε μπλοκ πορειών ως άλλοι αγανακτισμένοι πολίτες και να προσπαθούν με την προκλητική τους συμπεριφορά να τις αμαυρώσουν και γενικότερα με τις τακτικές γκεσταπικού τύπου που εφαρμόστηκαν για ακόμη μια φορά. Και μετά βγαίνεις και προσπαθείς να ρίξεις στάχτη στα μάτια και να κερδίσεις τις εντυπώσεις...κατάργηση των δακρυγόνων από το 2010, υποχρεωτικά θα πρέπει να φέρουν τα διακριτικά τους οι μέχρι τώρα ανώνυμοι τραμπούκοι...για πες μας τι έχεις κατά νου για το μέλλον, ώστε να κρίνονται τα δακρυγόνα μη απαραίτητα;...πλαστικές σφαίρες; Λυσσασμένα πιτμπουλ; Καλύτερα ας σταματήσω όμως, μη σου δίνω και ιδέες...να σου υπενθυμίσω μόνο μια από τις δηλώσεις σου με το που ανέλαβες το ρημαδουποργείο σου “Όποιος ακουμπήσει πολίτη θα φύγει από το Σώμα” δάσκαλε που δίδασκες και λόγο δεν εκράτεις, εδώ επικρότησες όλες αυτές τις αυθαιρεσίες, περιμένεις να πιστέψουμε ότι θα διώξεις τους αλήτες;

Ο Δεκέμβρης μέχρι πρότινος ήταν ο αγαπημένος μου μήνας, παιδί του χειμώνα γαρ. Από πέρυσι όμως μου προκαλεί μια απέραντη θλίψη όταν ο νους μου ανατρέχει στα Δεκεμβριανά no2. Δεν ξέρω για πόσο θα κρατήσει αυτό, μιας και όλα τα επίπονα είναι περαστικά και απλά αφήνουν τα σημάδια τους στο κορμί μας όπως αυτά που αποκομίσαμε από τις πτώσεις από το ποδήλατο όταν ήμασταν μικροί και από άλλα παράτολμα εγχειρήματα μας, τα οποία στέφθηκαν με αποτυχία. Σημάδια που δεν πονάνε πλέον, όμως είναι εκεί για να μας υπενθυμίζουν συνεχώς το ότι κάποτε πονέσαμε επειδή υπήρξαμε επιπόλαιοι. Remember, remember....
Κλείνω τη τηλεόραση, η οποία τόσο εύκολα αλλάζει στρατόπεδα, πέρυσι με τους διαδηλωτές φέτος με τις μπασκίνες, τουμπεκί ψιλοκομμένο κάνουν πλάτες στη νέα “σοσιαλιστική” κυβέρνηση, τα blog στα οποία διεξάγονται μάχες “σώμα με σώμα” και βρίθουν από σχόλια μίσους, πατάω το play κλείνω τα μάτια και αφήνομαι σε ήχους και τους στίχους τραγουδιών τα οποία γεννήθηκαν από ανθρώπους οι οποίοι τα άφησαν στην μαύρη μοίρα τους και αυτά μέσα από τις κακογραμμένες ηχογραφήσεις διαμαρτύρονται για μια ζωή χωρίς μέλλον…ότι γίνεται και με τους κατοίκους αυτού του κρατιδίου δηλαδή.

Της νοικοκυροσύνης τα παιδιά

Προχθές ήταν Κυριακή και σε αντίθεση με τις προηγούμενες Κυριακές, τις οποίες άραζα λιώνοντας με απολαύσεις (μουσική, ταινίες, βιβλία, περιοδικά, internet και άλλα…εξηγούμε για να μη παρεξηγούμε), τη συγκεκριμένη Κυριακή είχα φασίνα…μου πήρε κάποιες μέρες να πάρω την απόφαση, μιας και η δισκοκήλη μου δεν μου επιτρέπει και πολλά, πολλά (ναι, ναι αυτή είναι η καινούργια φίλη που απέκτησα τις τελευταίες 2 εβδομάδες) όμως τελικά το έκανα, μιας και κανείς δεν προσφέρθηκε να με βοηθήσει και να μου κάνει έστω για λίγο τη “Φιλιπινέζα” . Τρομαγμένος από τη θέα της σκόνης, η οποία έκανε πάρτι σε πατώματα και επιφάνειες, φόρεσα τη στολή εργασίας, έδεσα το τσεμπέρι οπλίστηκα με το Sweefer μου και έκανα το ντου! Ξεσκόνισα, σκούπισα, σφουγγάρισα, έπλυνα πιάτα, καθάρισα πάγκους, ντουλάπια, μπάνιο, τζάμια και κάδους απορριμμάτων, έκανα κάτι μαστορέματα τα οποία εκκρεμούσαν εδώ και καιρό, συμμάζεψα τον κακό τον χαμό και το σπίτι γυάλισε! Νοικοκύρεψα το τσαρδί μου και αφού πήρα φόρα είπα να νοικοκυρέψω και το χάος του υπολογιστή μου. Εκεί να δείτε χαμό, bytes, kilobytes, megabytes, gigabytes σκορπισμένα από εδώ και από εκεί, να πάνε και να έρχονται μέσα στον C, στον D, στον G, και σε όλο το υπόλοιπο αλφάβητο και με τα φανάρια ρύθμισης της bytoκυκλοφορίας να είναι εκτός λειτουργίας…πραγματική κόλαση! Τελικώς όλα τα αρχεία βρήκαν την Ιθάκη τους, οι φύλακες εκδίωξαν όλους τους μνηστήρες της καρδίας του laptop μου, οι οποίοι φεύγοντας έκλεισαν και τη πόρτα πίσω τους. Νοικοκυρεύτηκε λοιπόν και το pc μου. Σειρά έχει πάρει η βιβλιοθήκη μου, εν συνεχεία ακολουθεί η, ιστορία μου αμαρτία μου, δισκοθήκη μου και κάπου στα ενδιάμεσα κενά, επιβάλλεται να νοικοκυρευτούν και οι ιστοσελίδες που διαχειρίζομαι, καλή ώρα. Αν γίνουν και αυτά, θα μπορώ να διαλαλώ περίτρανα και εγώ, ότι κατέχω την νοικοκυροσύνη, μιας και θα έχω αποκομίσει μπόλικη νοικοκυρευτική εμπειρία και θα μπορώ και εγώ με τη σειρά μου και επίσημα να διεκδικώ την εξουσία αυτού του τόπου! Γιατί; Δεν κατάλαβα, οι άλλοι που κορδώνονται για το πώς θα νοικοκυρέψουν τα ανοικοκύρευτα, καλύτεροι είναι; Τα προσόντα θαρρώ πως τα έχω, μιας και φοίτησα δίπλα σε διδάκτωρ της καθαριότητας, της οποίας η πλύση εγκεφάλου επί του θέματος είναι τόσο μεγάλη που τιμής ένεκεν θα της προταθεί να κατέβει με το ψηφοδέλτιο επικρατείας (το πρόβλημα μου είναι για το αν θα πρέπει να δηλωθεί με ονοματεπώνυμο ή απλά με το χαρακτηρισμό “μαμά”…μούμπλε, μούμπλε…και αν της γίνει μια τέτοια πρόταση, μήπως θα πάρει θάρρος και θα εισβάλει στο σπίτι μου όποτε της καπνίσει για να πραγματοποιεί διήμερα καθαριότητας γεμάτα αδρεναλίνη; Χμμμ, νομίζω πως θα πρέπει να το φιλοσοφήσω λιγάκι καλύτερα πριν καταλήξω σε μια τέτοια απόφαση, γιατί βλέπω να τη χάνω την ησυχία μου), δουλεύω συνεχώς επί του θέματος με εμφανή βελτίωση στους χρόνους απόδοσης, “πλακώνονομαι” με το καρντάσι μου όποτε κατά τις επισκέψεις της τυχαίνει να μου προκαλέσει περιττή ακαταστασία, επιπλήττω όσους δεν βγάζουν τα παπούτσια τους κατά την είσοδο τους εις το βασίλειο μου, αναλαμβάνω 100% τις ευθύνες μου καθώς γνωρίζω ότι η ακαταστασία έχει προκληθεί εξαιτίας εμού και δεν ψάχνω να τα φορτώσω στους επόμενους ή τους προηγούμενους νοικάρηδες, αντιθέτως αναλαμβάνω δράση και όλα επανέρχονται εις τάξην, ουδέποτε έχω εμπλακεί σε σκάνδαλα (…έτσι νομίζω τουλάχιστον, με όποια ειλικρίνεια με διακρίνει) και έχω αποδεικτικά στοιχεία ότι όλα όσα λέω τα πράττω και δεν είναι λόγια του αέρα (φωτογραφικό υλικό και βίντεο στη διάθεση των αρχών σε περίπτωση που απαιτηθεί).
Ναι λοιπόν και εγώ μπορώ…και τώρα που το σκέφτομαι, αν έχεις το μικρόβιο, και εσύ μπορείς! Πάρε τη μάνα σου από το χέρι (μιας και η μαμά μου, η μαμά σου και γενικότερα οι μανάδες όλου του κόσμου είναι αυτές που έχουν θέσει, αυτές τις γερές και στέρεες βάσεις στις επόμενες γενιές για τα κόμπλεξ του νοικοκυρέματος και της καθαριότητας), αυτή με τη σειρά της τη δική της μάνα και δικιά σου γιαγιά και ούτω καθεξής, και διεκδίκησε και εσύ την εξουσία. Ας συμπράξουμε όλοι μαζί και ας δείξουμε σε αυτούς τους κομπογιαννίτες τι πάει να πει νοικοκυροσύνη, που απ’ όπου περνάνε με τις συγκεντρώσεις τους παραλύουν τα πάντα με τους γηπεδικούς οπαδούς τους να ωρύονται και να "χτυπιούνται" υπέρ του κόμματος, αφήνουν πίσω τους “καμένη γη” με τα σκουπίδια που προκαλούν οι εμφανίσεις τους και τείνουν να εξαφανίσουν και τα λιγοστά δάση που έχουν μείνει, με τη τόση χαρτούρα που ξοδεύουνε! Γιατί δεν μπορούνε να κάνουν πιο πολιτισμένες και χαμηλών τόνων συγκεντρώσεις, σε κλειστούς χώρους (π.χ. γήπεδα μπάσκετ, ποδοσφαίρου, κρίκετ, δόξα σοι ο Θεός τόσα αθλήματα υπάρχουν) όπως οι υπόλοιποι απολίτιστοι “βάρβαροι” ευρωπαίοι συνεταίροι μας, οι οποίοι όταν εμείς είχαμε πολιτισμό αυτοί ζούσανε ακόμη σε σπηλιές; Ε; Γιατί;
Από σήμερα λοιπόν ιδρύεται το Κίνημα Τάθαρσης και Νοικοκυροσύνης (ΚΙ.ΤΑ.ΝΟ….ακούγεται καλύτερα από το ΚΙ.ΚΑ.ΝΟ και αποδίδουμε παράλληλα φόρο τιμής στο μεγάλο στρατηγό του Sasuki) το οποίο ευθαρσώς δηλώνει ότι ουδέποτε πρόκειται να πραγματοποιήσει πολιτικές συγκεντρώσεις, αντιθέτως θα προσπαθεί να κάνει αισθητή την παρουσία του με εναλλακτικούς τρόπους, όπως για παράδειγμα εισβάλλοντας σε ανύποπτους χρόνους στους δρόμους των πόλεων, συμμαζεύοντας και καθαρίζοντας τα πάντα στο πέρασμα του και παροτρύνοντας τους παρευρισκόμενους να συμμετέχουν σε αυτές τις φιέστες νοικοκυρέματος, με προϊόντα φιλικά πάντα προς το περιβάλλον. Απώτερος πολιτικός στόχος του Κινήματος τίθεται η τελική νίκη επί της σκόνης η οποία έχει κατακαθίσει εδώ και χρόνια στο μυαλό μας το οποίο έχει πιάσει πουρί. Πουρί το οποίο είναι υπεύθυνο για τα απανωτά βραχυκυκλώματα που προκαλούνται σε σκέψεις του τύπου “μαύρο στον Μαυρογιαλούρο” μ΄ αποτέλεσμα να πράττουμε εντελώς αψυχολόγητα και την επομένη να μην ενθυμούμαστε τις πράξεις μας και να απορούμε με την εξέλιξη των πραγμάτων….και για του λόγου το αληθές, βρείτε μου έναν Θεσσαλονικιό ο οποίος να θεωρεί εαυτόν νοήμον και να παραδέχεται, στους γύρω του, ότι έχει ψηφίσει για νομάρχη τον Mr.Z for Zorro! Όλοι ισχυρίζονται ότι ψήφισαν τον “άλλον”, και όμως κάθε φορά στην καρέκλα της εξουσίας κάθεται συνεχώς ο Hypersonic nomarch.
Bzzzzzz βραχυκύκλωμα σας το είπα!
Την ευθύνη για την ύπαρξη αυτής της σκόνης την έχουμε όλοι μας. Δεξιοί, αριστεροί, κεντρώοι, ακροδεξιοί, ακροαριστεροί και οι λοιποί εραστές της εξουσίας οι οποίοι ορμώμενοι πίσω από αυτήν, προσπαθούν να “φάνε” όσο περισσότερα γίνετε καθώς και εμείς, τα πιστά τους κατοικίδια, οι οποίοι γυρνάμε συνεχώς γύρω τους ως άλλα ηλεκτρόνια, με την ελπίδα να πέσει κανένα ψίχουλο από το τσιμπούσι που γίνετε, για να λαδώσουμε και εμείς λιγάκι το έντερο μας. Η πολιτική προς το παρόν θρέφει, όμως δεν γνωρίζω για πόσο καιρό θα μπορεί να το κάνει ακόμη αυτό. Όταν αδειάσει το πορτοφόλι, είμαι πεπεισμένος (όπως έχει αποδειχτεί και κατά το παρελθόν) πως οι περισσότεροι από τους “καπεταναίους” θα εγκαταλείψουν το πλοίο και στο πηδάλιο θα βρεθούμε εμείς, οι μούτσοι…, εγώ και εσύ ντε και άντε να έχουμε μαζί μας μερικούς δευτεροκλασάτους και τριτοκλασάτους “αξιωματικούς” και “υπαξιωματικούς”, οι οποίοι θα ξεμείνουν μαζί μας όχι για κανέναν άλλον λόγο, αλλά γιατί δεν θα έχουν την κατάλληλη επιρροή ώστε να εξασφαλίσουν μια θέση στις σωσίβιες λέμβους, μαζί με τα υπόλοιπα λαμόγια. Θα είμαστε, δηλαδή, όλες οι τελευταίες τρύπες του ζουρνά μαζεμένες, να προσπαθούμε να σώσουμε το πλεούμενο μας και το τομάρι τους από το βέβαιο χαμό…άλλος για τη βάρκα μαααας! Όμως παίζει να είναι ήδη αργά, μιας και μυρίζομαι πως θα μας παρατήσουν όταν θα έχουμε ήδη βρει σε αβαθή ύδατα και το καΐκι μας θα έχει κολλήσει για τα καλά στον βαλτώδη πυθμένα, μ’ αποτέλεσμα να μη μπορεί να πάει πουθενά. Κοινώς, ο ήλιος θα ανατείλει ανάποδα…η γη θα σταματήσει να γυρίζει….οι νεκροί θα σηκωθούν από τους τάφους τους…θα έχει έρθει το 2012….πως αλλιώς να στο πω για να το καταλάβεις;;;; 2L8!

Τα ξεσκονόπανα ανά χείρας λοιπόν και ξεκινήστε το νοικοκύρεμα της κεφαλής σας για αρχή και του περιβάλλοντα χώρου εν συνεχεία και ίσως τελικά καταφέρουμε να κάνουμε την ανατροπή. Και αν όντως έρθει η συντέλεια του κόσμου το 2012, δε γαμιέται τουλάχιστον θα μπορούμε να πούμε ότι το προσπαθήσαμε…αν και εντελώς μεταξύ μας, δεν το βλέπω να ψήνονται οι περισσότεροι…εν μέσω κρίσης, που καιρός για υπερβάσεις….

Snakepit filled with honey

24/08/2009 (ξημερώματα 25ης)

Πόσες φορές πρέπει κάποιος να επαναλάβει το ίδιο λάθος για να θεωρηθεί βλάκας; Κάπου είχα διαβάσει δυο, όχι περισσότερες. Τα ίδια και τα ίδια στραβοπατήματα, ξανά και ξανά, μπορούν κάλλιστα να μου προσδώσουν τον χαρακτηρισμό βλαξ με διδακτορικό και όχι βλαξ με περικεφαλαία, μιας και εγώ την βλακεία πλέον την έχω σπουδάσει. Δεν ευθύνομαι όμως εγώ, αυτή η ρημάδα η εμπιστοσύνη που δείχνω σε κάποια πρόσωπα φταίει. Πρόσωπα τα οποία ουκ ολίγες φορές κατά το παρελθόν έχουν αποδείξει ότι ανήκουν στην κατηγορία των όφεων Humanalis, τα οποία με το που πέφτουν σε χειμερία νάρκη και κάνει την εμφάνιση της η ανθρώπινη τους πλευρά, καταφέρνουν να με μαλακώσουν και με κάνουν να ρίξω τα τείχη μου. Και τότε είναι που, ως δια μαγείας, ξυπνάει και πάλι το τέρας μέσα τους και ρίχνουν το πικρόχολο φαρμάκι τους, προσπαθώντας να ποδοπατήσουν και να ξεφτιλίσουν αυτό που είσαι, οτιδήποτε σε αγγίζει και οτιδήποτε πράττεις. Ορμώμενοι πίσω από το φιλικό τους προσωπείο, προσπαθούν να γεμίσουν την κενότητα τους με τις φοβίες σου, τις ενοχές σου, τις ανησυχίες σου και αφού τραφούν αρκετά στη συνέχεια στις εκσφενδονίζουν κατάμουτρα, προσπαθώντας να διαλύσουν οποιαδήποτε προσδοκία σου, να σε ταπεινώσουν και να νιώσεις μπροστά τους ασήμαντος. Τις φορές που το πετυχαίνουν χαίρονται, το βρίσκουν αστείο και ικανοποιούν με τον τρόπο αυτό τον αρρωστημένο τους εγώ. Απόρροια μίσους; Ζήλιας; Κακεντρέχειας; Δεν γνωρίζω και δεν νομίζω πως θέλω να μάθω, το όλο σκηνικό μου προκαλεί μια απέραντη θλίψη, μια μιζέρια, όμοια με το θέαμα της καμένης γης και των καμένων σπιτιών που αντικρίζω τις τελευταίες μέρες όποτε ανοίγω τη τηλεόραση. Κάπου εκεί βρίσκεσαι και εσύ, μεταξύ καπνών και στάχτης…και σήμερα έχεις γεννέθλια, όχι τα ιδανικότερα φαντάζομαι, εκτός και αν είσαι απόγονος του Νέρωνα. Εκεί φωτιές και εδώ ασταμάτητη βροχή για δεύτερη συνεχόμενη βραδιά, ο νόμος του Murphy σε πλήρη ισχύ.
Μου αρέσει η καλοκαιρινή βροχή…γενικά μου αρέσει η βροχή, μου δημιουργεί ένα συναίσθημα κάθαρσης. Όποτε βρέχει μελαγχολώ και όταν μελαγχολώ συνήθως σε θυμάμαι, συνεπώς όποτε βρέχει, τις περισσότερες φορές σε φέρνω στη σκέψη μου, πράγμα παράξενο αν αναλογιστείς ότι η τελευταία ειλικρινής μας συνάντηση είχε λάβει χώρα μια ζεστή, ξάστερη Αυγουστιάτικη νύχτα. Έχουν περάσει τρία χρόνια γεμάτα από τότε και παρόλα αυτά τη θυμάμαι σαν να ήτανε χθες. Εγώ αρκετά εκφυλισμένος από τη ψημένη ρακί, κακόκεφος, με τον εγωισμό μου να ξεχειλίζει και να θρέφει το θυμό μου. Εσύ να προσπαθείς να με πικάρεις με τον μελλοντικό πρώην σου από τη μια (κάτι το οποίο είχε λειτουργήσει, αλλά με αρνητικά αποτελέσματα) και από την άλλη να με γυροφέρνεις για να με ηρεμήσεις, όπως μόνο εσύ γνώριζες να κάνεις.
Χρόνος: Χαράματα, τόπος: η παραλία ενός νησιού, τελευταίες μας κουβέντες:

Ως πότε θα σε περιμένω;
Δεν θυμάμαι να σου ζήτησα ποτέ να με περιμένεις…

Το εννοούσα; Δεν το εννοούσα; Θα σε γελάσω. 1100 ημέρες μετά, ήτοι 26400 ώρες, ήτοι 1584000 λεπτά, ήτοι 95040000 δευτερόλεπτα κ.ο.κ. και εγώ ακόμη δεν έχω καταλήξει για το αν μιλούσε ο εγωισμός μου ή εγώ. Μήπως ο εγωισμός μου είμαι εγώ; Μπερδεύτηκα...πάντως για ένα πράγμα είμαι σίγουρος και αυτό είναι ότι υπήρξα άδικος. Άδικος με σένα, μα προπάντων με όσες ακολούθησαν. Το να προσπαθείς να συναγωνιστείς ένα φάντασμα είναι ότι χειρότερο υπάρχει…γιατί αυτό είσαι πλέον για μένα, ένα φάντασμα το οποίο έχει ριζώσει στο μυαλό μου, έχει αποκτήσει μυθικές ικανότητες και κάνει την εμφάνιση του συνήθως όποτε βρέχει…το βροχοφάντασμα μου, λοιπόν!
Η ώρα πλησιάζει 03:30, η βροχή εξακολουθεί να ξεπλένει με μανία τους δρόμους και εγώ δεν νυστάζω κι όμως πρέπει να προσπαθήσω να κοιμηθώ. Μακάρι να μπορούσα να το ξενυχτίσω και απλά να παρακολουθώ τις σταγόνες να πέφτουν και να απολαμβάνω το θόρυβο που προκαλεί η κρούση τους πάνω στο έδαφος. Όμως πρέπει να σφαλίσω τα μάτια μου και να χαθώ στο απόλυτο σκοτάδι, οπότε όπως καταλαβαίνεις ήρθε η ώρα να φύγεις φαντασματάκι, άντε ξούτ!
Και πού είσαι; Να αργήσεις άπειρα να μας ξανάρθεις…άντε μπράβο, γιατί με μελαγχόλησες πάλι!
Τέλος, πρέπει να βρώ έναν κυνηγό φαντασμάτων...Mr. Miles Straume will you join us?

Indifference

Xθές αλώθηκε και το τελευταίο μου κάστρο...πλέον ότι θε να 'ρθει ας έρθει, ας περάσει καλά ο καθείς στη δική του Ανταρκτική. Κουράστηκα να "καταπιέζω" με τη παρουσία μου υποστάσεις, να "σφίγγω" καρδιές και να συντελώ με τον τρόπο μου στην έλευση της εποχής των παγετώνων. Η αδιαφορία έχει πλέον ριζώσει για τα καλά ανάμεσα μας. Αφού δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο ως σύνολο, ας αδιαφορήσουμε τουλάχιστον όλοι μαζί.

Trainspotters

Ορισμένοι άνθρωποι, συνεχώς επιλέγουν και αναλώνονται κυνηγώντας λάθος τραίνα...όταν αντιλαμβάνονται το σφάλμα τους είναι πλέον αργά μιας και έχουν χάσει το σωστό δρομολόγιο...δυστυχώς ένας από αυτούς είμαι και εγώ! Κανείς άλλος για να κάνουμε κόμμα;;;

Evil me!

Ελεγχόμενα μέσα, εγκάθετοι εκπρόσωποι της τέχνης. Τα έχεις; Προβάλλεσαι, είσαι ο πρώτος του χωριού, σου κάνουν λιτανείες, δεν πάει να παίζεις μπούρδες, το έργο σου θα το προβάλλεις και αυτοί θα κάνουν τα πάντα για να το μάθει το κοινό. Hype, ποζεριλίκι, ψευτογκλαμουριά στην ψωροκώσταινα Δεν τα έχεις; Θα σε φάει η μαρμάγκα, το μαύρο σκοτάδι και έτσι και κάνεις πως σηκώνεις κεφάλι με τη πρώτη ευκαιρία θα σου το πάρουν και θα το προσφέρουν επί πινάκι. Πουλημένοι δημοσιογράφοι, πουλημένα μέσα ενημέρωσης, πουλημένοι καλλιτέχνες που αντί να υπηρετούν τη τέχνη, έχουν βάλει τη τέχνη να υπηρετεί εαυτούς. Όλοι κυνηγάνε μια θέση κάτω από έναν ψεύτη ήλιο (Μιχάλκωφ…τι ωραία ταινία!)

Κλίκες! Οι κλίκες σκοτώνουν τη μουσική και όχι η πειρατεία. Είσαι δικός μου; θα σε βοηθήσω, δεν σε ξέρω; θα πάρεις το τρίτο το μακρύτερο. Δεν έχει σημασία που η δουλειά μου είναι να προβάλλω τους καλλιτέχνες και το έργο τους και να ενημερώνω το κοινό σχετικά με αυτό. Δεν έχει σημασία αν το υλικό σου είναι καλό ή όχι. Δεν θέλω να σε βλέπω, δεν θέλω να σε ξέρω. Θέλω να βλέπω μόνο τους φίλους μου και να αναλώνομαι στα ίδια και στα ίδια, θέλω να ακούγεται μόνο η δική μας φωνή. Εσείς να φύγετε να πάτε αλλού! Και εμείς παίζαμε μαντολίνο, αλλά όχι ηλεχτρικό! Α, και που είσαι, μη τολμήσεις να κάνεις τίποτα μόνος σου, θα σε φάμε ζωντανό!!! Μα τι λέμε και να θελήσεις που θα το κάνεις; Όλα από εμάς ελέγχονται! Illuminati made in Greece…live your myth.

Και μετά μιλάμε για ελληνική ανεξάρτητη σκηνή, ανεξάρτητη δισκογραφία, ανεξάρτητα ραδιόφωνα και ανεξάρτητα μουσικά έντυπα. Το χρήμα πάει και έρχεται, πάντα σεμνά και ταπεινά, όχι κάτω από τα τραπέζια, αλλά φανερά, χέρι με χέρι. Θέλεις να σου βγάλω δίσκο; Μα φυσικά πληρώνεις παραγωγή, κοπή και το 98% των πωλήσεων δικό μου, τρελή ευκαιρία, τσάμπα πράμα!!! Θέλεις να σε παίξουμε στο ραδιόφωνο; Μα φυσικά… 500 €ρώπουλα παρακαλώ. Τα αρπάζουν και μετά προσπαθούν να γαλουχήσουν το σχεδόν ανύπαρκτο ελληνικό alternative κοινό. Ακούστε αυτό, αγοράστε εκείνο, πάτε να δείτε αυτούς, είναι πολύ cool, πολύ wool, πολύ glamorous, κόκκινα χαλιά, σαμπάνιες, star system, πυροτεχνήματα, τρελαινόμαστε μαζί τους, ουάααου!!! Και όλοι κερδίζουν και βγάζουν χρήματα εκτός από τον καλλιτέχνη…ψέματα….ο καλλιτέχνης παίρνει τους τίτλους “Το πιο hype συγκρότημα”, “Ο πιο εκκεντρικός /η καλλιτέχνης”, ο πιο έτσι, ο πιο γιουβέτσι και δεν συμμαζεύεται. Ότι συμβαίνει και στην πραγματική ζωή δηλαδή:

Τι δουλειά κάνεις και πόσες ώρες δουλεύεις;

Αααα, δουλεύω 10 ώρες την ημέρα, αλλά είμαι product manager, floor manager, sales manager, shit manager, manager στο άρμεγμα της πεταλούδας, manager να είναι και ότι να ’ναι!

Και τι μισθό παίρνεις;

700€,,,

ΒΛΑΚΑ ΣΚΛΑΒΕ! Θα ξεράσω….η σκυλάδικη νοοτροπία τελικά έχει ποτίσει στο dna μας και έχει εισβάλει σε κάθε δραστηριότητα μας. Βαλκανιοί απατεωνίσκοι είμαστε και τίποτα παραπάνω.

Το μόνο που μας κρατάει και συνεχίζουμε να κάνουμε αυτό που κάνουμε, είναι ότι εξακολουθεί να μας γεμίζει και να δίνει χρώμα στη μίζερη ελληνική πραγματικότητα καθώς και ότι σε όλα τα παραπάνω υπάρχουν και φωτεινές εξαιρέσεις..έτσι να τα λέμε όλα για να μη γινόμαστε άδικοι…δηλαδή κοπριές όπως όλοι αυτοί που βρίζουμε. Υπάρχει κοινό που ψάχνεται μόνο του και που δεν αναζητά μασημένη τροφή και υπάρχουν και άνθρωποι που πραγματικά αγαπάνε τη μουσική και μέσα από προσωπικά bog ή από οποιοδήποτε άλλο βήμα τους δοθεί, προσπαθούν να τη προωθήσουν χωρίς διακρίσεις. Σε όλους αξίζει μια ευκαιρία και από εκεί και πέρα ο καθείς από μόνος του μπορεί να κρίνει αν κάτι του αρέσει ή όχι. Δεν χρειαζόμαστε υποβολείς για το τι θα πούμε, που θα πάμε και τι θα ακούσουμε. Ας γίνει επιτέλους η alternative – indie – ανεξάρτητη σκηνή, αυτό που υποδηλώνει το όνομα της, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ και όχι εξαρτημένη από τον κάθε ατάλαντο κομπλεξάρα, που μην έχοντας ιδέα το πως είναι να δημιουργείς, προσπαθεί να καθοδηγήσει τους καλλιτέχνες για το τι θα πρέπει να κάνουν και πώς να το κάνουν, με το αζημίωτο φυσικά.
Εύχομαι κάποια στιγμή τα πράγματα να αλλάξουν…αν και με ευχές τίποτε δεν γίνετε. Γεγονός είναι πως εμείς που συμμερίζομαστε τις ίδιες σκέψεις, κατά πάσα πιθανότητα θα συνεχίσουμε να είμαστε εδώ. Και τίποτα να μην αλλάξει, εδώ ακλόνητοι, μόνο και μόνο για να τους τη μπαίνουμε στο μάτι. Τελικά D.I.Y. or die που λένε και οι Callas.

Όξω πούστηδες από τη παράγκα! Τα του Καίσαρι, τω Καίσαρι.

Παρασκευή απόγευμα. Δεν είχε διάθεση να κάνει οτιδήποτε. Ένιωθε μια μελαγχολία με το πέρας της χθεσινής βραδιάς. Όλα ήταν τόσο συναρπαστικά χθες και όλα τόσο αδιάφορα σήμερα. Την ένταση, το ρυθμό, τις μελωδίες, τα φώτα και το άγχος που διοχετεύονταν σε ενέργεια, διαδέχτηκε η ανιαρή καθημερινότητα...και από αυτήν…από αυτήν του έμεινε μόνο η εικόνα της, να στοιχειώνει τις σκέψεις του.
Ξάπλωσε στον καναπέ σε εμβρυακή στάση και προσπάθησε να κοιμηθεί για να μη σκέφτεται. Έκλεισε τα μάτια του όμως οι σκηνές στις οποίες πρωταγωνιστούσε και αυτή, κάνανε την εμφάνιση τους ξανά και ξανά….“Ok, θα παίξω” σκέφτηκε και βάλθηκε αυτή τη φορά ότι κάνει, να το κάνει με το σωστό τρόπο. Δεν θα τον έπιανε απροετοίμαστο, δεν θα έχανε τα λόγια του και προπάντων δεν θα κοκκίνιζε. Θα έλεγε τα σωστά λόγια τη κατάλληλη στιγμή και τουλάχιστον τότε θα μπορούσε να πει ότι είχε δοκιμάσει. “Να σου κάνω ένα κομπλιμέντο;”, “Θα κοκκινίσω;” …όχι, όχι, όχι σίγουρα αυτή ήταν η λάθος απάντηση. Κάτι άλλο έπρεπε να ειπωθεί, κάτι χμμμ πιο τολμηρό χωρίς όμως να γίνει σαχλός. Ίσως και ένα απλό “Για πες;!;” να έκανε τη δουλειά του. Το τι θα του έλεγε και το τι θα απαντούσε αυτός μετά, είναι μια άλλη υπόθεση. Θα μπορούσε κάλλιστα να ανταποδώσει τον έπαινο, πράγμα καθόλου δύσκολο, όταν έχεις απέναντι σου μια όμορφη και ταλαντούχα γυναίκα. Αλλά όχι, έπρεπε να δώσει αυτή την ηλίθια απάντηση, να παγώσει την ατμόσφαιρα και να μην ειπωθεί τίποτα στη τελική. Του ήταν δύσκολο να αναπλάσει αυτή τη σκηνή, με τόσο λίγες σταθερές, τόσες πολλές μεταβλητές, όλα ήταν πιθανά και όλα απίθανα…. Άνοιξε τα μάτια του και έπιασε τον εαυτό του να στραβομουτσουνιάζει. “Πφφφ ούτε και με το παιχνίδι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα μου δεν μπορώ να βγάλω άκρη…” σκέφτηκε και έβγαλε από μέσα του μια μεγάλη δόση αέρα, δίνοντας σου την εντύπωση ότι με αυτό το ξεφύσημα έδιωχνε μαζί και οτιδήποτε τον βάραινε εκείνη τη στιγμή.
Στριφογύρισε λιγάκι στον καναπέ ώσπου να βολευτεί και για ακόμη μια φορά έκλεισε τα μάτια και προσπάθησε να χαλαρώσει. Βρέθηκε στο μαγαζί, που είχε πάει με το πέρας της συναυλίας. Όλα ήταν όπως εκείνο το βράδυ, αυτός να κάθεται σε ένα τραπέζι με τους Κ και Ν και αυτή να βρίσκεται εκεί σε απόσταση αναπνοής στο διπλανό τραπέζι…Προσπαθούσε να συμμετέχει στη συζήτηση αλλά δεν μπορούσε, η παρουσία της του αποσπούσε συνεχώς τη προσοχή. Με κλεφτές ματιές τη θαύμαζε…τόσο όμορφη και στεκόταν εκεί δίπλα του. Προσπαθούσε να απορροφήσει όσα περισσότερα γινόταν από την εικόνα της. Το μακρύ της λαιμό, το καλοσχηματισμένο σώμα της, το όμορφο της πρόσωπο, το γοητευτικό της χαμόγελο και εκείνα τα λαμπερά και διαπεραστικά μάτια, που σε κοιτούσαν και χανόσουν…πολύ σωστά, παρελθοντικός χρόνος, γιατί τώρα όσο και να τα χάζευε σημασία δεν του δίνανε.
Προσπάθησε να τη βγάλει από το μυαλό του και επιτέλους να μπορέσει να παρακολουθήσει τη συζήτηση της παρέας του, στη σκέψη του όμως είχε ριζώσει για τα καλά η εικόνα της και η ανάγκη να την ανανεώνει συνεχώς μεγάλωνε όλο και περισσότερο μέσα του, μ’ αποτέλεσμα τρεις και λίγο, με αφορμή ότι επεξεργάζεται το χώρο, να τις ρίχνει κλεφτές ματιές και να ευφραίνει τους οφθαλμούς του. Πλησίαζε η ώρα να φύγει και δεν είχαν ανταλλάξει κουβέντα Είχε αρχίσει να απογοητεύεται από το πώς έτεινε να λήξει η βραδιά του, μα προπάντων από τον εαυτό του, που για ακόμη μια φορά, το τελευταίο διάστημα, δεν είχε βρει το θάρρος να κάνει το πρώτο βήμα…είχε όμως μια καλή δικαιολογία περί τούτου, μιας και στο τραπέζι δεν ήταν μόνη της αλλά με παρέα…αντρική! Ποτέ δεν του άρεσε να μπλέκει στα “χωράφια” τρίτων, όπως ακριβώς δεν γούσταρε να μπλέκουν και στα δικά του, όχι ότι αυτό που έβλεπε υποδήλωνε κάτι ερωτικό μεταξύ τους, αλλά respect. Όταν κάποια συνοδεύεται, συνοδεύεται, τέλος. Αν δεν σου δώσει το έναυσμα για το κάτι παραπάνω, κάθεσαι στα αυγά σου και δεν κουνάς ρούπι. Και τότε έγινε το εντελώς αναπάντεχο. Τον πλησίασε χαμογελώντας και τείνοντας του ένα cd την άκουσε να του λέει “Θα μου το υπογράψεις;”. Δεν το περίμενε και έμεινε να τη κοιτάει για λίγο σαν χάνος. Η πρώτη κουβέντα που ξεστόμισε ήταν “Πλάκα μου κάνεις…” (…ok, ok μπορεί να ήταν και “Πλάκα με κάνεις…”, δεν παίρνω και όρκο) για να λάβει ως απάντηση “Καθόλου, σοβαρά μιλάω”. Βραχυκύκλωσε…ψέλλισε κάτι σαν “Δεν έχω στυλό” και ορισμένες άλλες αηδίες και το θέμα έκλεισε εκεί.

CUUUT!!! Μα τι μπούφος, Θεέ μου!
Πάμε πάλι από τη αρχή…

Θα μου το υπογράψεις;
Πλάκα μου κάνεις…
Καθόλου, σοβαρά μιλάω
Ok…αν και νιώθω λίγο άβολα, θα σου το κάνω το χατίρι…δεν έχω στυλό όμως… μισό να ζητήσω από τον barman.

Την άφησε για λίγο, πήγε στο bar και ζήτησε ένα στυλό. Άνοιξε το εξώφυλλο και στο εσωτερικό του έγραψε το τηλέφωνο του. Της επέστρεψε το cd και της έκλεισε το μάτι.. CUUUT!!! Όχι, όχι, όχι δεν θα ήταν ο εαυτός του αν έκανε κάτι τέτοιο. Όλοι ξέρουμε πως κατά βάθος είναι ένας ρομαντικός φλώρος, που αν ήταν στα φόρτε του εκείνη τη βραδιά και ήταν ετοιμόλογος θα έκανε κάτι μεν επιθετικό, αλλά σε πιο light μορφή, κάτι πιο συγκαλυμμένο. Κάτι που δεν θα την πίεζε τόσο και που θα της έδινε τον έλεγχο για το αν θα τον άφηνε να προχωρήσει παρακάτω ή όχι . Χμμμ…άντε πάμε πάλι.

Θα μου το υπογράψεις;
Πλάκα μου κάνεις…
Καθόλου, σοβαρά μιλάω
Ok…αν νιώθω λίγο άβολα, θα σου το κάνω το χατίρι …δεν έχω στυλό όμως… μισό να ζητήσω από τον barman.

Την άφησε για λίγο, πήγε στο bar και ζήτησε ένα στυλό. Άνοιξε το εξώφυλλο, σκέφτηκε λιγάκι και σημείωσε κάτι στο εσωτερικό του. Το έκλεισε και της το επέστρεψε. Αυτή το πήρε και έκανε τη κίνηση να το ανοίξει…το ήξερε ότι κάτι τέτοιο θα γινόταν. Κοκκίνισε και μόνο με τη σκέψη ότι θα το διάβαζε, ήταν όμως αργά, ότι είχε γίνει, είχε γίνει. Το άνοιξε και τα μάτια της έτρεξαν πάνω στα γράμματα που είχε γράψει: .........(Βάλε μια έξυπνη ατάκα) Έκλεισε το κουτί, τον κοίταξε στα μάτια και του χαμογέλασε. CUUUT! That’s more like it!
Η απάντηση δεν έχει καμία σημασία. Αυτό που μετράει είναι ότι έκανε τη κίνηση του. Άνοιξε τα μάτια του, ξάπλωσε ανάσκελα σταυρώνοντας τα χέρια του πίσω από το κεφάλι του, ευχαριστημένος με τη διαστρέβλωση της πραγματικότητας και ένα χαμόγελο ευδαιμονίας χαραγμένο στο πρόσωπο του. Τελικά ήταν καλός στην ανάπλαση των παθημάτων του, έπρεπε να το παραδεχτεί. Όλα καλά!!!
…Το μόνο που έμενε τώρα, ήταν να ανακαλύψει τη μηχανή του χρόνου, για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους…μπουμπούνα, ε μπουμπούνα!

End of the day

Όλα τελειώνουν…τα φώτα σβήνουν, το κοινό φεύγει και μένεις μόνος, να μαζεύεις τα αποκαΐδια της βραδιάς που πέρασε πάνω από τη σκηνή. Τόσο γεμάτος και τόσο θλιμμένος…μακάρι η ζωή να κυλούσε έτσι, μακάρι να μη χρειαζόταν την επομένη να επιστρέψεις στην άχαρη πραγματικότητα. Χρειάζεται να περάσουν μέρες, οι οποίες φαντάζουν ατελείωτες, γεμάτες αγωνία και λαχτάρα για την πολυπόθητη βραδιά και όταν αυτή έρθει, εξανεμίζεται εν ριπή οφθαλμού και μένεις μετέωρος κάπου μεταξύ του πριν και του μετά, του φωτός και του σκότους, μισός άνθρωπος μισός σκιά.
Προσπαθείς να επαναπροσδιορίσεις τον εαυτό σου. Είσαι αυτό που ζεις τώρα ή αυτό που θα ζήσεις αύριο; Είσαι ένας φλεγόμενος κομήτης ο οποίος καίει τα πάντα στο πέρασμα του ή ένας παγωμένος πλανήτης ο οποίος φθείρεται μέσα στη στασιμότητα του; Μπερδεύεσαι.
Τα βήματα σου σε οδηγούν στο δρόμο και από εκεί σε κάποιο μπαρ. Θαμώνες λιγοστοί, γύρω σου πρόσωπα γνώριμα, χαρούμενα, ζεστά, ακουμπάς σε μια καρέκλα, πίνεις μια γουλιά από το ποτό σου και κλείνεις τα μάτια…γαλήνη! Όταν τα ξανανοίγεις δεν βρίσκεσαι πλέον εκεί.
Είσαι στο σπίτι σου, ξαπλωμένος στο κρεβάτι σου, με το σκοτάδι να σε περιβάλει και το σφύριγμα στα αυτιά σου να αποτελεί το soundtrack για τους τίτλους τέλους της ημέρας που πέρασε. Σφαλίζεις τα μάτια και βυθίζεσαι στο κενό.
Ένα πρόσωπο, όμορφο μ’ ένα σαγηνευτικό χαμόγελο κάνει συνεχώς την εμφάνιση του…ανταποδίδεις το χαμόγελο και μετά σιωπή...