Trainspotters

Ορισμένοι άνθρωποι, συνεχώς επιλέγουν και αναλώνονται κυνηγώντας λάθος τραίνα...όταν αντιλαμβάνονται το σφάλμα τους είναι πλέον αργά μιας και έχουν χάσει το σωστό δρομολόγιο...δυστυχώς ένας από αυτούς είμαι και εγώ! Κανείς άλλος για να κάνουμε κόμμα;;;

Evil me!

Ελεγχόμενα μέσα, εγκάθετοι εκπρόσωποι της τέχνης. Τα έχεις; Προβάλλεσαι, είσαι ο πρώτος του χωριού, σου κάνουν λιτανείες, δεν πάει να παίζεις μπούρδες, το έργο σου θα το προβάλλεις και αυτοί θα κάνουν τα πάντα για να το μάθει το κοινό. Hype, ποζεριλίκι, ψευτογκλαμουριά στην ψωροκώσταινα Δεν τα έχεις; Θα σε φάει η μαρμάγκα, το μαύρο σκοτάδι και έτσι και κάνεις πως σηκώνεις κεφάλι με τη πρώτη ευκαιρία θα σου το πάρουν και θα το προσφέρουν επί πινάκι. Πουλημένοι δημοσιογράφοι, πουλημένα μέσα ενημέρωσης, πουλημένοι καλλιτέχνες που αντί να υπηρετούν τη τέχνη, έχουν βάλει τη τέχνη να υπηρετεί εαυτούς. Όλοι κυνηγάνε μια θέση κάτω από έναν ψεύτη ήλιο (Μιχάλκωφ…τι ωραία ταινία!)

Κλίκες! Οι κλίκες σκοτώνουν τη μουσική και όχι η πειρατεία. Είσαι δικός μου; θα σε βοηθήσω, δεν σε ξέρω; θα πάρεις το τρίτο το μακρύτερο. Δεν έχει σημασία που η δουλειά μου είναι να προβάλλω τους καλλιτέχνες και το έργο τους και να ενημερώνω το κοινό σχετικά με αυτό. Δεν έχει σημασία αν το υλικό σου είναι καλό ή όχι. Δεν θέλω να σε βλέπω, δεν θέλω να σε ξέρω. Θέλω να βλέπω μόνο τους φίλους μου και να αναλώνομαι στα ίδια και στα ίδια, θέλω να ακούγεται μόνο η δική μας φωνή. Εσείς να φύγετε να πάτε αλλού! Και εμείς παίζαμε μαντολίνο, αλλά όχι ηλεχτρικό! Α, και που είσαι, μη τολμήσεις να κάνεις τίποτα μόνος σου, θα σε φάμε ζωντανό!!! Μα τι λέμε και να θελήσεις που θα το κάνεις; Όλα από εμάς ελέγχονται! Illuminati made in Greece…live your myth.

Και μετά μιλάμε για ελληνική ανεξάρτητη σκηνή, ανεξάρτητη δισκογραφία, ανεξάρτητα ραδιόφωνα και ανεξάρτητα μουσικά έντυπα. Το χρήμα πάει και έρχεται, πάντα σεμνά και ταπεινά, όχι κάτω από τα τραπέζια, αλλά φανερά, χέρι με χέρι. Θέλεις να σου βγάλω δίσκο; Μα φυσικά πληρώνεις παραγωγή, κοπή και το 98% των πωλήσεων δικό μου, τρελή ευκαιρία, τσάμπα πράμα!!! Θέλεις να σε παίξουμε στο ραδιόφωνο; Μα φυσικά… 500 €ρώπουλα παρακαλώ. Τα αρπάζουν και μετά προσπαθούν να γαλουχήσουν το σχεδόν ανύπαρκτο ελληνικό alternative κοινό. Ακούστε αυτό, αγοράστε εκείνο, πάτε να δείτε αυτούς, είναι πολύ cool, πολύ wool, πολύ glamorous, κόκκινα χαλιά, σαμπάνιες, star system, πυροτεχνήματα, τρελαινόμαστε μαζί τους, ουάααου!!! Και όλοι κερδίζουν και βγάζουν χρήματα εκτός από τον καλλιτέχνη…ψέματα….ο καλλιτέχνης παίρνει τους τίτλους “Το πιο hype συγκρότημα”, “Ο πιο εκκεντρικός /η καλλιτέχνης”, ο πιο έτσι, ο πιο γιουβέτσι και δεν συμμαζεύεται. Ότι συμβαίνει και στην πραγματική ζωή δηλαδή:

Τι δουλειά κάνεις και πόσες ώρες δουλεύεις;

Αααα, δουλεύω 10 ώρες την ημέρα, αλλά είμαι product manager, floor manager, sales manager, shit manager, manager στο άρμεγμα της πεταλούδας, manager να είναι και ότι να ’ναι!

Και τι μισθό παίρνεις;

700€,,,

ΒΛΑΚΑ ΣΚΛΑΒΕ! Θα ξεράσω….η σκυλάδικη νοοτροπία τελικά έχει ποτίσει στο dna μας και έχει εισβάλει σε κάθε δραστηριότητα μας. Βαλκανιοί απατεωνίσκοι είμαστε και τίποτα παραπάνω.

Το μόνο που μας κρατάει και συνεχίζουμε να κάνουμε αυτό που κάνουμε, είναι ότι εξακολουθεί να μας γεμίζει και να δίνει χρώμα στη μίζερη ελληνική πραγματικότητα καθώς και ότι σε όλα τα παραπάνω υπάρχουν και φωτεινές εξαιρέσεις..έτσι να τα λέμε όλα για να μη γινόμαστε άδικοι…δηλαδή κοπριές όπως όλοι αυτοί που βρίζουμε. Υπάρχει κοινό που ψάχνεται μόνο του και που δεν αναζητά μασημένη τροφή και υπάρχουν και άνθρωποι που πραγματικά αγαπάνε τη μουσική και μέσα από προσωπικά bog ή από οποιοδήποτε άλλο βήμα τους δοθεί, προσπαθούν να τη προωθήσουν χωρίς διακρίσεις. Σε όλους αξίζει μια ευκαιρία και από εκεί και πέρα ο καθείς από μόνος του μπορεί να κρίνει αν κάτι του αρέσει ή όχι. Δεν χρειαζόμαστε υποβολείς για το τι θα πούμε, που θα πάμε και τι θα ακούσουμε. Ας γίνει επιτέλους η alternative – indie – ανεξάρτητη σκηνή, αυτό που υποδηλώνει το όνομα της, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ και όχι εξαρτημένη από τον κάθε ατάλαντο κομπλεξάρα, που μην έχοντας ιδέα το πως είναι να δημιουργείς, προσπαθεί να καθοδηγήσει τους καλλιτέχνες για το τι θα πρέπει να κάνουν και πώς να το κάνουν, με το αζημίωτο φυσικά.
Εύχομαι κάποια στιγμή τα πράγματα να αλλάξουν…αν και με ευχές τίποτε δεν γίνετε. Γεγονός είναι πως εμείς που συμμερίζομαστε τις ίδιες σκέψεις, κατά πάσα πιθανότητα θα συνεχίσουμε να είμαστε εδώ. Και τίποτα να μην αλλάξει, εδώ ακλόνητοι, μόνο και μόνο για να τους τη μπαίνουμε στο μάτι. Τελικά D.I.Y. or die που λένε και οι Callas.

Όξω πούστηδες από τη παράγκα! Τα του Καίσαρι, τω Καίσαρι.

Παρασκευή απόγευμα. Δεν είχε διάθεση να κάνει οτιδήποτε. Ένιωθε μια μελαγχολία με το πέρας της χθεσινής βραδιάς. Όλα ήταν τόσο συναρπαστικά χθες και όλα τόσο αδιάφορα σήμερα. Την ένταση, το ρυθμό, τις μελωδίες, τα φώτα και το άγχος που διοχετεύονταν σε ενέργεια, διαδέχτηκε η ανιαρή καθημερινότητα...και από αυτήν…από αυτήν του έμεινε μόνο η εικόνα της, να στοιχειώνει τις σκέψεις του.
Ξάπλωσε στον καναπέ σε εμβρυακή στάση και προσπάθησε να κοιμηθεί για να μη σκέφτεται. Έκλεισε τα μάτια του όμως οι σκηνές στις οποίες πρωταγωνιστούσε και αυτή, κάνανε την εμφάνιση τους ξανά και ξανά….“Ok, θα παίξω” σκέφτηκε και βάλθηκε αυτή τη φορά ότι κάνει, να το κάνει με το σωστό τρόπο. Δεν θα τον έπιανε απροετοίμαστο, δεν θα έχανε τα λόγια του και προπάντων δεν θα κοκκίνιζε. Θα έλεγε τα σωστά λόγια τη κατάλληλη στιγμή και τουλάχιστον τότε θα μπορούσε να πει ότι είχε δοκιμάσει. “Να σου κάνω ένα κομπλιμέντο;”, “Θα κοκκινίσω;” …όχι, όχι, όχι σίγουρα αυτή ήταν η λάθος απάντηση. Κάτι άλλο έπρεπε να ειπωθεί, κάτι χμμμ πιο τολμηρό χωρίς όμως να γίνει σαχλός. Ίσως και ένα απλό “Για πες;!;” να έκανε τη δουλειά του. Το τι θα του έλεγε και το τι θα απαντούσε αυτός μετά, είναι μια άλλη υπόθεση. Θα μπορούσε κάλλιστα να ανταποδώσει τον έπαινο, πράγμα καθόλου δύσκολο, όταν έχεις απέναντι σου μια όμορφη και ταλαντούχα γυναίκα. Αλλά όχι, έπρεπε να δώσει αυτή την ηλίθια απάντηση, να παγώσει την ατμόσφαιρα και να μην ειπωθεί τίποτα στη τελική. Του ήταν δύσκολο να αναπλάσει αυτή τη σκηνή, με τόσο λίγες σταθερές, τόσες πολλές μεταβλητές, όλα ήταν πιθανά και όλα απίθανα…. Άνοιξε τα μάτια του και έπιασε τον εαυτό του να στραβομουτσουνιάζει. “Πφφφ ούτε και με το παιχνίδι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα μου δεν μπορώ να βγάλω άκρη…” σκέφτηκε και έβγαλε από μέσα του μια μεγάλη δόση αέρα, δίνοντας σου την εντύπωση ότι με αυτό το ξεφύσημα έδιωχνε μαζί και οτιδήποτε τον βάραινε εκείνη τη στιγμή.
Στριφογύρισε λιγάκι στον καναπέ ώσπου να βολευτεί και για ακόμη μια φορά έκλεισε τα μάτια και προσπάθησε να χαλαρώσει. Βρέθηκε στο μαγαζί, που είχε πάει με το πέρας της συναυλίας. Όλα ήταν όπως εκείνο το βράδυ, αυτός να κάθεται σε ένα τραπέζι με τους Κ και Ν και αυτή να βρίσκεται εκεί σε απόσταση αναπνοής στο διπλανό τραπέζι…Προσπαθούσε να συμμετέχει στη συζήτηση αλλά δεν μπορούσε, η παρουσία της του αποσπούσε συνεχώς τη προσοχή. Με κλεφτές ματιές τη θαύμαζε…τόσο όμορφη και στεκόταν εκεί δίπλα του. Προσπαθούσε να απορροφήσει όσα περισσότερα γινόταν από την εικόνα της. Το μακρύ της λαιμό, το καλοσχηματισμένο σώμα της, το όμορφο της πρόσωπο, το γοητευτικό της χαμόγελο και εκείνα τα λαμπερά και διαπεραστικά μάτια, που σε κοιτούσαν και χανόσουν…πολύ σωστά, παρελθοντικός χρόνος, γιατί τώρα όσο και να τα χάζευε σημασία δεν του δίνανε.
Προσπάθησε να τη βγάλει από το μυαλό του και επιτέλους να μπορέσει να παρακολουθήσει τη συζήτηση της παρέας του, στη σκέψη του όμως είχε ριζώσει για τα καλά η εικόνα της και η ανάγκη να την ανανεώνει συνεχώς μεγάλωνε όλο και περισσότερο μέσα του, μ’ αποτέλεσμα τρεις και λίγο, με αφορμή ότι επεξεργάζεται το χώρο, να τις ρίχνει κλεφτές ματιές και να ευφραίνει τους οφθαλμούς του. Πλησίαζε η ώρα να φύγει και δεν είχαν ανταλλάξει κουβέντα Είχε αρχίσει να απογοητεύεται από το πώς έτεινε να λήξει η βραδιά του, μα προπάντων από τον εαυτό του, που για ακόμη μια φορά, το τελευταίο διάστημα, δεν είχε βρει το θάρρος να κάνει το πρώτο βήμα…είχε όμως μια καλή δικαιολογία περί τούτου, μιας και στο τραπέζι δεν ήταν μόνη της αλλά με παρέα…αντρική! Ποτέ δεν του άρεσε να μπλέκει στα “χωράφια” τρίτων, όπως ακριβώς δεν γούσταρε να μπλέκουν και στα δικά του, όχι ότι αυτό που έβλεπε υποδήλωνε κάτι ερωτικό μεταξύ τους, αλλά respect. Όταν κάποια συνοδεύεται, συνοδεύεται, τέλος. Αν δεν σου δώσει το έναυσμα για το κάτι παραπάνω, κάθεσαι στα αυγά σου και δεν κουνάς ρούπι. Και τότε έγινε το εντελώς αναπάντεχο. Τον πλησίασε χαμογελώντας και τείνοντας του ένα cd την άκουσε να του λέει “Θα μου το υπογράψεις;”. Δεν το περίμενε και έμεινε να τη κοιτάει για λίγο σαν χάνος. Η πρώτη κουβέντα που ξεστόμισε ήταν “Πλάκα μου κάνεις…” (…ok, ok μπορεί να ήταν και “Πλάκα με κάνεις…”, δεν παίρνω και όρκο) για να λάβει ως απάντηση “Καθόλου, σοβαρά μιλάω”. Βραχυκύκλωσε…ψέλλισε κάτι σαν “Δεν έχω στυλό” και ορισμένες άλλες αηδίες και το θέμα έκλεισε εκεί.

CUUUT!!! Μα τι μπούφος, Θεέ μου!
Πάμε πάλι από τη αρχή…

Θα μου το υπογράψεις;
Πλάκα μου κάνεις…
Καθόλου, σοβαρά μιλάω
Ok…αν και νιώθω λίγο άβολα, θα σου το κάνω το χατίρι…δεν έχω στυλό όμως… μισό να ζητήσω από τον barman.

Την άφησε για λίγο, πήγε στο bar και ζήτησε ένα στυλό. Άνοιξε το εξώφυλλο και στο εσωτερικό του έγραψε το τηλέφωνο του. Της επέστρεψε το cd και της έκλεισε το μάτι.. CUUUT!!! Όχι, όχι, όχι δεν θα ήταν ο εαυτός του αν έκανε κάτι τέτοιο. Όλοι ξέρουμε πως κατά βάθος είναι ένας ρομαντικός φλώρος, που αν ήταν στα φόρτε του εκείνη τη βραδιά και ήταν ετοιμόλογος θα έκανε κάτι μεν επιθετικό, αλλά σε πιο light μορφή, κάτι πιο συγκαλυμμένο. Κάτι που δεν θα την πίεζε τόσο και που θα της έδινε τον έλεγχο για το αν θα τον άφηνε να προχωρήσει παρακάτω ή όχι . Χμμμ…άντε πάμε πάλι.

Θα μου το υπογράψεις;
Πλάκα μου κάνεις…
Καθόλου, σοβαρά μιλάω
Ok…αν νιώθω λίγο άβολα, θα σου το κάνω το χατίρι …δεν έχω στυλό όμως… μισό να ζητήσω από τον barman.

Την άφησε για λίγο, πήγε στο bar και ζήτησε ένα στυλό. Άνοιξε το εξώφυλλο, σκέφτηκε λιγάκι και σημείωσε κάτι στο εσωτερικό του. Το έκλεισε και της το επέστρεψε. Αυτή το πήρε και έκανε τη κίνηση να το ανοίξει…το ήξερε ότι κάτι τέτοιο θα γινόταν. Κοκκίνισε και μόνο με τη σκέψη ότι θα το διάβαζε, ήταν όμως αργά, ότι είχε γίνει, είχε γίνει. Το άνοιξε και τα μάτια της έτρεξαν πάνω στα γράμματα που είχε γράψει: .........(Βάλε μια έξυπνη ατάκα) Έκλεισε το κουτί, τον κοίταξε στα μάτια και του χαμογέλασε. CUUUT! That’s more like it!
Η απάντηση δεν έχει καμία σημασία. Αυτό που μετράει είναι ότι έκανε τη κίνηση του. Άνοιξε τα μάτια του, ξάπλωσε ανάσκελα σταυρώνοντας τα χέρια του πίσω από το κεφάλι του, ευχαριστημένος με τη διαστρέβλωση της πραγματικότητας και ένα χαμόγελο ευδαιμονίας χαραγμένο στο πρόσωπο του. Τελικά ήταν καλός στην ανάπλαση των παθημάτων του, έπρεπε να το παραδεχτεί. Όλα καλά!!!
…Το μόνο που έμενε τώρα, ήταν να ανακαλύψει τη μηχανή του χρόνου, για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους…μπουμπούνα, ε μπουμπούνα!