Πέμπτη 25 Δεκεμβρίου 2008

Χριστουγεννιάτικο οικολογικό μήνυμα !




Ευχές ανταλλάξαμε; Δεν ανταλλάξαμε...

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

Το κράτος της ντροπής

Βία για τη βία, ψεύδη για να καλύψουμε τις πικρές αλήθειες, ακραίες
απόψεις για να καλύψουμε τα κυβερνητικά λάθη, αντίδραση για κάθε
παράνομη δράση, εκρήξεις οργής και όποιον πάρει ο χάρος,
καταπιεσμένοι που επαναστάτησαν εναντίον βολεμένων που έχασαν την
ησυχία του καναπέ τους. Αυτή είναι η εικόνα της Ελλάδας το τελευταίο
τριήμερο, αυτή ήταν η εικόνα της Ελλάδας από την αρχή της ύπαρξης
της ως οργανωμένο κράτος. Σκύβουμε το κεφάλι και
ανεχόμαστε…ανεχόμαστε τη κλεψιά, το δούλεμα, τη καταπίεση, το ότι
σου πετάνε ψίχουλα και αργότερα απαιτούνε να τους δώσεις πίσω
ολόκληρο το καρβέλι, τους πολίτες που πέφτουν πάνω σε
ανυποψίαστες ζαρντινιέρες, τις ροζ βίλες, τις κίτρινες βίλες, τις
πράσινες βίλες, τα 6.562.853 διαμερίσματα που ανήκουν στη σύζυγο
και στα τέκνα του εκάστοτε βουλευτή, το ξεκοκάλισμα της δημόσιας
περιουσίας από εκπροσώπους λαού και θεού, τις παροχές βοήθειας
προς τις τράπεζες, που μας γδύνουν, για να μπορέσουν να συνεχίσουν
το γδύσιμο την ώρα που ο λαός πεινάει, τη Vodafone, τη Siemens, τα
ομόλογα, την Ολυμπιακή, τον Ο.Τ.Ε, τα καμένα στη Πελοπόννησο, τις
αποζημιώσεις ψίχουλα που έδωσαν στους πυρόπληκτους και που τώρα
απαιτούνε πίσω, την υπόθεση Ζαχόπουλου (τι να κάνει άραγε αυτό το
παλικάρι;), την ύπαρξη γενιάς των 700€ και κάτω, τους κουμπάρους,
τους θείους, τα ξαδέρφια και τα ανήψια, τους δαρμένους συνταξιούχους,
τους δαρμένους μαθητές, φοιτητές, καθηγητές, το ξύλο που έφαγε ο
κάθε πικραμένος επειδή βγήκε να διεκδικήσει το δίκιο του, τους
αλλοδαπούς που αυτοκτονούν από τον τρίτο όροφο των κτιρίων,
άχρηστοι πρωθυπουργοί, υπουργού, υφυπουργοί και όλο το κακό
συναπάντημα το οποίο αρνείται να αναλάβει οποιαδήποτε ευθύνη καθώς και
πεισματικά να παραιτηθεί παρόλα τα δεινά που έχουν προκαλέσει, τα
ΜΜΕ-κοράκια που τρίβουν τα χέρια τους κάθε φορά που ξεσπάνε
ταραχές και ενδόμυχα χαίρονται για τις καταστροφές που θα
ακολουθήσουν προς τέρψιν του φιλοθεάμονος κοινού τους, τα ΜΜΕ τα
οποία δεν διστάζουν να ασελγήσουν πάνω στο πτώμα και τη μνήμη
οποιουδήποτε, μετατρέποντας τη κάθε θλιβερή στιγμή σε φιέστα για
χάρη της τηλεθέασης.

Υποτασσόμαστε μπροστά σε ένα αστυνομοκρατούμενο κράτος το οποίο
σε δαγκώνει για να μη σκεφτείς να αντιδράσεις και αν το αποτολμήσεις
ορμά για να σε ξεσκίσει. Έρχεσαι σε επαφή με τα όργανα της τάξης
και σφίγγεσαι και ας μην έχεις κάνει κάτι.
Φοβάσαι…φοβάσαι μη τυχόν σε μπλέξουν στα καλά καθούμενα
και αρχίσουν να σε σέρνουν από κρατητήριο σε κρατητήριο,
σε ξυλοφορτώσουν και σε πετάξουν σε ένα κελί μέχρι να δικαστείς και
όλα αυτά γιατί βρέθηκες σε λάθος μέρος τη λάθος στιγμή, είτε γιατί
αντιμίλησες, είτε γιατί απλά έτυχε να φοράς πράσινα All Star. Αν αυτό
δεν είναι φασισμός δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να είναι. Το ότι η εκάστοτε
κυβέρνηση εκλέγεται με ψηφοφορία δεν σημαίνει ότι και όλα τα όργανα
του κράτους λειτουργούν με απόλυτα διαφανείς και δημοκρατικές διαδικασίες.
Και όταν αυτά τα όργανα του κράτους, τα οποία έχουν έναν
τόσο ευαίσθητο ρόλο να επιτελέσουν, στελεχώνονται από τον κάθε
“αγράμματο” κομπλεξικό μπασκίνα, ο οποίος αφήνοντας τον
μικρόκοσμό του και παίρνοντας ένα όπλο στο χέρι, θεωρεί πως έχει
μεταμορφωθεί σε έναν από τους πραίτορες της πόλης (από λόγο του
πρώην υπουργού δημοσίας τάξης Β.Πολύδωρα απευθυνόμενος σε
αστυνομικούς), τότε έχουμε τη γένεση ενός μικρού Judge Dread, ο
οποίος δικάζει και εκτελεί επιτόπου την ποινή που έχει, ερήμην της
πολιτείας, αποφασίσει…

Όλα αυτά συσσωρεύονται στη μνήμη του κόσμου και όταν
μαζευτούν πολλά μαζί, περιμένουν τη τελική σταγόνα
που θα ξεχειλίσει το ποτήρι. Και όταν η σταγόνα αυτή είναι ένα
δολοφονημένο αμούστακο παιδί, τότε το ποτήρι δεν ξεχειλίζει απλά,
εκρήγνυται. Και το ωστικό κύμα παρασύρει οτιδήποτε συναντήσει στο
διάβα του. Ο φόβος μετατρέπεται σε οργή και η πληγωμένη κοινωνία
βρυχάται. Δυστυχώς όχι συσπειρωμένη, μόνο η μισή…η άλλη μισή
συνεχίζει να κοιμάται τον ύπνο του δικαίου με το να πίνει τον καφέ της
ατάραχη στην παραλία, να ασχολείται με τον ΠΑΟΚ που έφερε
ισοπαλία μέσα στη Τούμπα και με το πότε θα αγοράσει την επόμενη
Luis Vittone τσάντα της γιατί η περσινή πάλιωσε…τι ωραία που είναι η
ζωή τραλαλί τραλαλό. Και το χειρότερο δεν είναι η απάθεια, αλλά το
επικριτικό βλέμμα που ρίχνουν στους υπόλοιπους μισούς, που
τόλμησαν να σηκώσουν κεφάλι στους αφεντάδες τους και
καταστρέφουν τα πάντα στο πέρασμα τους. Δεν θεωρώ σωστό το να
καταστρέφονται περιουσίες ανθρώπων οι οποίοι μοχθούν για να τα
βγάλουν πέρα, αλλά μπορώ να δεχτώ ότι η υλικές ζημιές είναι φυσικό
επακόλουθο μιας ανομοιογενούς μάζας η οποία ξεσπάει με οργή, η
κάθε μια για τους δικούς της λόγους και όλη μαζί για μια δίκαιη
κοινωνία.

Δεν ξέρω αν είναι μάταιο ή όχι να επαναστατείς και να
διαδηλώνεις κάθε τρεις και λίγο και τίποτα να μην αλλάζει. Η ιστορία
κάνει κύκλους και η κατάσταση παραμένει η ίδια για δεκαετίες τώρα.
Από τη δολοφονία του δεκαεξάχρονου Μιχάλη Καλτεζά το 1985 στη
δολοφονία του δεκαεξάχρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου το 2008 έχουν
μεσολαβήσει 23 χρόνια και η Ελλάδα εξακολουθεί να σκοτώνει τη
νεολαία της, επειδή τη θεωρεί επικίνδυνη. Παρόλα αυτά η κοινωνία
εξεγείρεται, φοράει το οργισμένο προσωπείο της και δείχνει ότι πονά
και ότι δεν έχει αποχαυνωθεί στο σύνολο της. Τρίζει τα δόντια και
απαιτεί ένα καλύτερο αύριο για όλους, όχι μόνο για τους μισούς. Δεν
θα ήθελα ποτέ να πάψω να ονειρεύομαι και να καταλήξω ένας στυγνός
πραγματιστής, ο οποίος θεωρεί ότι όλα είναι μάταια και ότι τίποτα ποτέ
δεν πρόκειται να αλλάξει… το να μην έχεις όνειρα είναι να μην έχεις
στόχο…πες με ρομαντικό πες με χαζό πιστεύω ακράδαντα πως από τις
στάχτες γεννιέται ζωή, η φύση το έχει αποδείξει και εμείς ως κομμάτι
της δεν αποτελούμε την εξαίρεση.

Η κάθε έκρηξη είναι και πιο δυνατή από τη προηγούμενη
και ίσως όχι αυτή τη φορά, αλλά την επόμενη ή τη μεθεπόμενη
τα πράγματα να αλλάξουν και να τεθούν οι βάσεις
για μια κοινωνία δίκαιη, απαλλαγμένη από όλους τους
υπεύθυνους-ανεύθυνους και τα λοιπά μιάσματα της εξουσίας,
τους οπλισμένους τραμπούκους που δήθεν φυλάσσουν τους πολίτες και
τους δοσίλογους νοσταλγούς περασμένων καθεστώτων, η οποία θα
έχει ως μοναδικό κέντρο τον άνθρωπο και τη φροντίδα αυτού.

Θα ήθελα να βάλω μια τελεία σε όλες τις παραπάνω σκέψεις απαντώντας
στο ερώτημα το οποίο κατά κόρον έχει ειπωθεί από χείλη συνανθρώπων
μας τις τελευταίες τρεις ημέρες, με μια άλλη ερώτηση. Στο “Αν ήταν το
δικό σου κατάστημα ή το δικό σου αυτοκίνητο αυτό που καίγεται, θα
έλεγες τα ίδια;” με τη σειρά μου ρωτώ “Αν το παιδί που σκότωσαν ήταν
ο δικός σου αδερφός, το δικό σου παιδί, ο δικός σου άνθρωπος, θα
εξακολουθούσες να ασχολείσαι με τζαμαρίες καταστημάτων, φλεγόμενα
αυτοκίνητα και κατεστραμμένα χριστουγεννιάτικα δέντρα;”

Η ανθρώπινη ζωή είναι ανεκτίμητη και δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν
εμπόρευμα. Ίσως από αύριο όλα να γυρίσουν στους κανονικούς τους
ρυθμούς, και να φερόμαστε σαν να μη συνέβη ποτέ τίποτα. Ίσως να
σκύψουμε το κεφάλι για ακόμη μια φορά και να συνεχίσουμε να
εκτελέσουμε το έργο μας ως γρανάζια της μηχανής αυτού του κράτους
της ντροπής. Το μήνυμα όμως έχει ήδη περάσει. Το κοινωνικό σύνολο
δεν πέθανε, απλά είναι πληγωμένο και φοβισμένο και την επόμενη
φορά που θα νιώθει πως κινδυνεύει από το “κράτος δικαίου”, δεν θα
διστάσει να δείξει τα δόντια του με μεγαλύτερο μένος και περισσότερη
αποφασιστικότητα. Είθε να επικρατήσει η λογική και η πολιτεία αυτή να
πάψει να σκοτώνει τα παιδιά της, κυριολεκτικά και μεταφορικά…

Εις το επανιδείν μικρέ Αλέξανδρε...