Κατάλαβε ότι είχε μπλέξει, με το που είδε από το παράθυρο του διαμερίσματος του, το μαύρο αυτοκίνητο παρκαρισμένο στο απέναντι πεζοδρόμιο, με δυο "μπάτσους" να κάθονται αμέριμνοι μέσα σε αυτό και να κοιτούν προς το μέρος του. Κάποιος τον είχε "καρφώσει" και πολύ θα ήθελε αυτή τη στιγμή να ξέρει ποιος, να του κόψει τα αρχίδια και να του τα δώσει να τα φάει....ποιος θα μπορούσε να ήταν;
Από τη χθεσινή δουλειά που έκανε στη τράπεζα, αποκλείετε, μιας και δεν άφησε κανένα μάρτυρα πίσω του! Εκτελέστηκαν άπαντες, καταστράφηκαν όλες οι κάμερες ασφαλείας με το υλικό που είχαν καταγράψει από το χώρο ρου εγκλήματος, ενώ κατά την έξοδό του, για καλό και για κακό ανατίναξε ολόκληρο το οικοδομικό τετράγωνο, πυροδοτώντας μια δεκατρετράκιλη βόμβα καθαρής νιτρογλυκερίνης, την οποία είχε τοποθετήσει αποβραδίς στην είσοδο του καταστήματος. Περίεργο....δίχως μάρτυρες και όμως οι μπάτσοι κατάφεραν να εντοπίσουν τα ίχνη του...είτε αποκτήσανε μαντικές ικανότητες είτε κάποιος τον είχε δώσει στεγνά. Αν δεν μάθαινε το πως θα έσκαγε, όμως δεν είχε χρόνο για άλλες σκέψεις. Έπρεπε να εγκαταλείψει το κτίριο το συντομότερο δυνατόν, όσο είχε ακόμη την ευκαιρία να το κάνει χωρίς να γίνει αντιληπτός.
Ξεχύθηκε στο διάδρομο και με μεγάλες δρασκελιές άρχισε να ανεβαίνει τις σκάλες που οδηγούσαν στην ταράτσα, ενώ παράλληλα άρχισε να ξεκουμπώνει το πουκάμισο του. Από κάτω αποκαλύφθηκε ένα τεράστιο V κεντημένο στο στήθος του. Του είχε στοιχίσει 250€ το συγκεκριμένο tattoo, όμως ήταν μια επένδυση η οποία άξιζε τα λεφτά της και με το παραπάνω. Ήταν τόσο φυσικό και τόσο ταιριαστό πάνω του, που θα νόμιζε κανείς πως το είχε από γεννεσημιού του! Συνέχισε να ανεβαίνει τις σκάλες μέχρι που βρέθηκε μπροστά σε μια πόρτα. Την έσπρωξε με δύναμη και βρέθηκε στην ταράτσα.
Έμεινε ακίνητος για μια στιγμή και απόλαυσε τον ήλιο που αδύναμα εκείνη τη στιγμή έριχνε τις τελευταίες ακτίνες του, πριν αρχίσει να δύει. Πήρε μια βαθιά ανάσα και ένιωσε να καίγονται τα πνευμόνια του από το καυσαέριο και τη μυρωδιά της βενζίνης τα οποία ήταν διάχυτα στην ατμόσφαιρα. Ποτέ δεν του άρεσε η πόλη και τώρα του δινόταν η ευκαιρία να αφήσει αυτήν και ότι άλλο τον εκφύλιζε, μια για πάντα πίσω του.
Πλησίασε στην άκρη της ταράτσας και κοίταξε κάτω. Ο δρόμος είχε γεμίσει από μαύρα αυτοκίνητα και περιπολικά τα οποία με τα λαμπιόνια και τις σειρήνες τους, από ψηλά έδινα την εντύπωση ενός τσίρκο, το οποίο έδινε την παράσταση του δέκα ορόφους πιο κάτω…δεν απείχε και πολύ από την αλήθεια!
Είχε έρθει η ώρα! Καβάλησε το περβάζι και βρέθηκε στην άκρη του πεζουλιού της ταράτσας. Φώναξε κάτι στους μπάτσους με όλη τη δύναμη της ψυχής του, έκλεισε τα μάτια, πήδηξε και πέταξε μακριά.
Την επομένη ο “Κήρυκας (βάζεις όποια πόλη νομίζεις)” έλεγε στο πρωτοσέλιδο του με μεγάλα γράμματα: ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΠΙΑΣΕΤΕ ΤΟΝ VOOPERMAN ΚΩΛΟΜΠΑΤΣΟΙ ! ! !, ενώ από κάτω με μικρότερα γράμματα συμπλήρωνε: Αυτά ήταν, σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, τα τελευταία λόγια του Μανόλη Βούπερη, τροφίμου του Δημοσίου Ψυχιατρικού Ιδρύματος Χ, λίγο πριν αυτοκτονήσει, πηδώντας από την οροφή του κτιρίου που τον φιλοξενούσε τα τελευταία 10 χρόνια. Οι γιατροί του, οι οποίοι οδηγηθήκαν στον ανακριτή κατηγορούμενοι για αμέλεια ασθενούς, στην απολογία τους ισχυρίστηκαν ότι ο εν λόγω ασθενής έπασχε από χρόνιο σύνδρομο καταδίωξης!
Η αλήθεια ήταν όμως διαφορετική…ο Vooperman είχε για πρώτη φορά πετάξει και εξακολουθεί μέχρι και σήμερα να πετάει, πραγματικά ελεύθερος…
