Laetitia Sadier + guest May Roosevelt @ Stage Μύλος (Θεσσαλονίκη) 31/01/2010

Είναι μερικά πράγματα για τα οποία αξίζει κανείς να περιμένει μια ολόκληρη ζωή. Και δεν μιλάω για την ωρίμανση ενός καλού whiskey όπου περνάς την ώρα σου παίζοντας με κάτι παππούδια με τις τάπες από τα παλιά βαρέλια, ούτε την αναμονή για την παλαίωση κάποιου καλού κρασιού ή κάποιου γνήσιου balsamic ξιδιού. Υπάρχουν κάποια πράγματα άυλα μα συνάμα ανεκτίμητα, για τα οποία η προσμονή είναι το μικρότερο τίμημα το οποίο μπορεί κάποιος να καταβάλλει για να τα αποκτήσει. Αγαθά τα οποία αποτελούν βάλσαμο για τα αυτιά και τα μάτια, τροφή για τη ψυχή, εμπειρία η οποία μπορεί να σου αλλάξει ριζικά, τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεσαι το κόσμο γύρω σου.

Μια τέτοια εμπειρία βιώσανε χθες όσοι βρέθηκαν στο Stage του Μύλου, όπου μετά από πολλά χρόνια παρουσίας στο καλλιτεχνικό στερέωμα, επιτέλους μας τίμησε με την παρουσία της και τη μουσική της, η συγκλονιστική Phoebe Buffey!

Ξεδιπλώνοντας επί σκηνής το πολύπλευρο ταλέντο της, πότε ως ηθοποιός και πότε ως τραγουδίστρια, και με μια πλειάδα από μαγευτικά τραγούδια, κατάφερε με μεγάλη ευκολία να κερδίσει το κοινό το οποίο από νωρίς είχε κατακλύσει το χώρο.

Ψηλή, κάπου ανάμεσα στα 40 με 45, με τη γλυκύτητα της θύμιζε έντονα τον παλιό καλό της εαυτό από τη σειρά Friends, όταν μεσουρανούσε στους τηλεοπτικούς δέκτες της υφηλίου, από όπου και προωθούσε τη μουσική της υπόσταση ως τροβαδούρος του καφέ Central Perk.

Με αλλαγμένο χρώμα μαλλιών, ντυμένη με ένα από τα κλασσικά νέο-ρομαντικά “Phoebes” φορεματάκια της, την παιχνιδιάρικη γαλλική προφορά της και “οπλισμένη” με μια χαλαρή διάθεση και τη κιθάρα της, βάλθηκε να μας πείσει ότι πλέον μπορεί να περνάει και μόνη της καλά.

Το σετ, το οποίο περιλάμβανε κατά κόρον-ύδρε το track list του τελευταίου της album καθώς και καινούργιο ανέκδοτο υλικό, ξεκίνησε λίγο μετά τη guest εμφάνιση της May Roosevelt περί τις 23:00, με το εθιστικό “Paarapapaaa”, τραγούδι το οποίο διακρίνεται για τους εμπνευσμένους στίχους του και για το γεγονός ότι συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της Phoebes.

Γνωστές επιτυχίες όπως το Smelly Cat, το Holiday Song, το Terry's A Jerk κ.α. σκοπίμως (και καλώς κατά την άποψη του γράφοντα) βρέθηκαν εκτός του set list, μη θέλοντας να ακολουθήσει την εύκολη πεπατημένη των επιτυχιών. Η Phoebes είναι της πάσης γνωστό πως διακρίνεται για την τελειομανία της και τη συνεχή διάθεση για ανανέωση, οπότε η κάθε εμφάνιση της είναι μια πρόκληση τόσο γι’ αυτήν όσο και για τον θεατή και όπως κάθε φορά, έτσι και χθες τόλμησε, έπαιξε και κέρδισε.

Εν κατακλείδι όσοι βρεθήκανε εκεί αποκόμισαν μια αξέχαστη βραδιά, οι υπόλοιποι, λυπάμαι που το λέω, αλλά χάσανε μια εμπειρία ζωής!

Η παραπάνω κριτική-ανασκόπηση συναυλίας θα μπορούσε κάλλιστα να είναι πραγματικότητα, μιας και τίποτα δεν αποκλείεται στις μέρες μας, και ορισμένα από αυτά που γράφτηκαν είναι αληθή, ενώ τα υπόλοιπα αποτελούν απλά μια “ελαφρά” παραποίηση της αλήθειας…. “ελαφρά” όσο το εγκεφαλικό που κόντεψα να πάθω παρακολουθώντας το χθεσινό show (να το κάνει ο Θεός). Ο καθείς πλέον στις μέρες μας είναι ότι δηλώσει και η Phoebe Buffey σε τίποτα δεν θα υστερούσε έναντι της Laetitia Sadier (X-Stereolab) η οποία ως άλλη μοναχική τροβαδούρος, περιδιαβαίνει την Ευρώπη παρέα με τη κιθάρα της και τραγουδάει τους καημούς της, όπως ακριβώς αυτό το κάνει και στο σαλόνι της, δηλαδή παντελώς αδιάφορα! Θα μπορούσε και αυτή να πάρει τα βουνά και τα λαγκάδια και να τραγουδάει 40 χρόνια επιτυχίες…και όμως δεν το κάνει, γιατί μάλλον σ΄ αντίθεση με τη Laetitia, έχει το γνώθεις εαυτόν!

Κλείνω τα μάτια και η εικόνα που σχηματίζω από τη χθεσινή βραδιά είναι μια εμφανίσιμη αριστερόχειρας 40+, να γρατζουνάει επί μια ώρα και κάτι μια κιθάρα για δεξιόχειρες, όπως ακριβώς θα το έκανα εγώ και εσύ και η τρελή μου αδερφή. Και αν εσύ γνωρίζεις κιθάρα, τότε φεύγεις από το group, μιας και ούτε εγώ ούτε και η αδερφή μου γνωρίζουμε, οπότε δεν ανήκεις στην πλειοψηφία και όπως είναι γνωστό η πλειοψηφία κερδίζει. Κάπως έτσι πρέπει να σκέφτηκε και η δεσποινίς Laetitia, η οποία προφανώς θεώρησε πως δεν είναι απαραίτητο να ξέρεις κιθάρα για να παίξεις τα τραγούδια σου, συνοδεία αυτής, οπότε δεν πειράζει αν αυτό που παίζεις ακούγεται χάλια ή αν χάνεις το ακόρντο, σταματάς να βρεις σε ποιο τάστο πρέπει να πιάσεις τη νότα και συνεχίζεις σαν να μην συνέβη απολύτως τίποτα.

Δεν την έσωσε ούτε η συμπαθητική της εξωτερική εμφάνιση, ούτε η συμπαθητική φωνή της η οποία σε ελάχιστες στιγμές ξύπνησε αναμνήσεις από το Stereolab παρελθόν της, ούτε η επεξήγηση του κάθε τραγουδιού, ούτε καν η χιουμοριστική διάθεση που επέδειξε πάνω στη σκηνή. Μια ώρα βασανιστική, όπου πραγματικά θα προτιμούσα να είχα παρακολουθήσει τη Phoebe με την οποία θα διασκέδαζα κιόλας και δεν θα είχα την αίσθηση ότι παρακολουθώ μια αρπαχτή! Τα κορίτσια ξενυχτάνε με ένα μυστικό, ω, ω! λέει το άσμα και μάλλον το μυστικό της mademoiselle Sadier, είναι η αρπαχτή. Αν δεν το πιστεύει αυτό και θεωρεί ότι κάνει τέχνη τότε Houston we’ve got a problem!

Ευτυχώς που μαζί με τη γαλλίδα ξενυχτούσε και η “δική” μας May “Theremin” Roosevelt η οποία με τη πολύ ωραία εμφάνιση της κατάφερε να γλιτώσει τη βραδιά, από την απόλυτη καταστροφή.
Με την όμορφη και συνάμα απόκοσμη παρουσία της και συνοδεία των επίσης όμορφων και ταυτόχρονα απόκοσμων μελωδιών της προερχόμενων από το theremin και το Mac της, κατάφερε να κλέψει τις εντυπώσεις και να ταξιδέψει τους θεατές με τις αέρινες μελωδίες της. Εικόνα και ήχος σε απόλυτη αρμονία μεταξύ τους, δοσμένα μέσα από μια minimal μα προσεγμένη παρουσία η οποία απέδειξε ότι η miss May είναι πολύ καλή γνώστης αυτού που κάνει. Απλά εύγε! Και αν της ξέφυγαν μια δυο νότες, δεν πειράζει, όλοι μπορούν να φανταστούν το πόσο δύσκολο είναι να χειριστείς αυτό το μουσικό όργανο το οποίο δεν έχει σημεία αναφοράς (τάστα, πλήκτρα κτλ) και ότι όλα είναι καθαρά θέμα αυτιού, εμπειρίας και ταλέντου, σαν να σου λένε να βαδίσεις σε αόρατα μονοπάτια έχοντας από κάτω το χάος. Στη τελική πρέπει να δούμε ότι επιτέλεσε φιλανθρωπικό έργο και να της δώσουμε εύσημον μνεία για αυτό, μιας και οι δυο νότες που έχασε ήταν οι μοναδικές που κατάφερε να βρει η Laetitia Sadier…τις υπόλοιπες ακόμη τις ψάχνει! (το τελευταίο δεν είναι δικό μου, μα κλεμμένο από τον Stelreverb….άλλωστε δεν το κρύβω πως I’m a liar and a thieeeef που έλεγε και ο αείμνηστος)

Τελικά συμπεράσματα:

Laetitia Sadier, συμπαθητική είσαι αλλά δεν θα την ξαναπατήσω μαζί σου. Όταν πράττεις το ίδιο λάθος δυο φορές, λέγεται ότι είσαι βλάκας και το τελευταίο διάστημα προσπαθώ να τη κόψω αυτή τη κακιά συνήθεια. Το ίδιο ισχύει για όλους, κύριοι διοργανωτές (ομάδα Melotron στη προκειμένη περίπτωση). Καλό το εναλλακτικό του εναλλακτικού, αλλά τουλάχιστον αυτοί που φέρνετε ας γνωρίζουν στοιχειωδώς να παίζουν!

May Roosevelt. Στην επόμενη εμφάνιση της κατά 99% θα είμαι εκεί, γιατί με έχει πείσει πως αυτό που κάνει, το κάνει με σεβασμό και με αγάπη και για αυτό το λόγο το κάνει και καλά.