Τετάρτη 3 Αυγούστου 2011

Η δική μου κοντινή Αργεντινή (της δεκαετίας του '70)

Η ελληνική κυβέρνηση σε μια προσπάθεια να βρεθεί κοντά στον ελληνικό λαό που τόσα και τόσα έχει τραβήξει το τελευταίο διάστημα και που άλλα τόσα του έχουν θυσιάσει στο βωμό της κρίσης, εξήγγειλε μια σειρά μέτρων που απώτερο σκοπό έχουν εν μέρει την ανακούφιση και αφετέρου την επιβράβευση του έλληνα πολίτη, για την υπομονή όνου που επιδεικνύει τόσο καιρό! Μεταξύ άλλων:

  • Περιστολή του συνταγματικού δικαιώματος του συνέρχεσθαι με νομοθετική παρέμβαση...
Σου λέει, γιατί να κουράζεσαι παιδάκι μου;;; Κάτσε σπιτάκι σου μπροστά από το χαζοκούτι σου να ξεκουραστείς (αποχαυνωθείς)! Έρχεται και χειμώνας, θα είναι συνθήκες αυτές να τραβολογιέσαι στους δρόμους; Να μας αρρωστήσεις κιολας; Απαπαπαπα!

  • Εισαγωγή της χρήσης αντλιών νερού, σφαιριδίων χρώματος, δακρυγόνων και πλαστικών σφαιριδίων από τις δυνάμεις καταστολής
Έχεις κορακιάσει από τη ζέστη και από το περπάτημα μέσα στην άχρωμη πόλη με τα γκρίζα άσχημα κτίρια που σου προκαλούν κατάθλιψη; Διψάς βρε αδερφέ για νερό και για χρώμα; Ε λοιπόν η κυβέρνηση είναι εδώ για δώσει λύση για ακόμη μια φορά! Ολόκληρο βυτίο για πάρτυ σου, όχι για να μην λες ότι κάνουν τσιγκουνιές και πολύ πολύ χρώμα για να ανοίξει το μάτι σου και να γλυτώσεις από τη μιζέρια της σύγχρονης πόλης! Πληροφορίες μάλιστα αναφέρουν ότι θα υπάρξει πλουραλισμός χρωμάτων...πράσινα, κόκκινα, κίτρινα, μπλέ, πουά, καρό! Ε ρε γλέντια, τύφλα να έχουν τα τσίρκο.

Δακρυγόνα;;; Αυτά που πετάνε τόσο καιρό τι είναι;;;
Βρε κουτέ! ΒΡΕ ΚΟΥΤΕ! Έτσι είναι μωρέ τα δακρυγόνα; Τώρα θα πάρουμε από τα καλά, από αυτά που τρως μια και κλαις με δάκρυ κορόμηλο για κανένα μήνα! Εγγυημένη ποιότητα σου λέω! Τύφλα να έχει η Μάρθα Βούρτση!

Και οι πλαστικές σφαίρες;
Μωρέ καημένε στη μίρλα είσαι συνέχεια! Πως κάνεις έτσι, δεν θα είναι καν αληθινές! Πλαστικές, παιδικές, ψεύτικες πως το λένε;

  • Εγκατάσταση μέσων βιντεοσκόπησης σε όλα τα αστυνομικά οχήματα
Καλά τώρα γίνεσαι παράλογος! Είναι δυνατόν να γίνεται το πανηγύρι που προαναφέρθηκε και να μην καταγραφεί; Δες το σαν ένα βιντεοημερολόγιο το οποίο θα το βλέπουμε αύριο μεθαύριο και θα γελάμε θυμούμενοι τις στιγμές ξεγνοιασιάς που περάσαμε παρέα! Και στην τελική, μπορεί να έχεις φωτογένεια ρε συ! Άσχημα θα σου κάτσει να σε δεί κάποιος και να καταλήξεις να κάνεις διεθνή καριέρα! Ώχουου αχάριστε!


Τάδε έφη ο κύριος, να τον κάνει ο θεός, Παπουτσής μεταξύ πολλών άλλων, όπως το ότι μελετάται μηχανισμός ψυχολογικής στήριξης των ενστόλων, εδικά εκείνων που βρίσκονται αντιμέτωποι με φαινόμενα βίας...τα θύματα αυτών των ψυχάκηδων ποιος θα τα υποστηρίξει ψυχολογικά; Τις σωματικές τους βλάβες ποιος θα τις αποκαταστήσει;

Εν κατακλείδι θέλω να θέσω ένα ερώτημα και περιμένω μια ειλικρινή απάντηση....

ΠΟΙΟΣ ΜΑΛΑΚΑΣ ΞΕΧΑΣΕ ΝΑ ΚΛΕΙΔΩΣΕΙ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΤΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΟΙ ΤΡΕΛΟΙ ΠΑΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ;;;;;;

Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

Μπούενος Άιρες 26/06/2011

Και τώρα τι έπεται σκυλάνθρωποι; Φίμωμα; "Εξαφανίσεις" ανθρώπων στα πρότυπα της αργεντίνικης χούντας; Φυλάκιση και εξορία των "αντιφρονούντων";

Σας εχει σιχαθεί η ψυχή μου, εσάς, τους αφέντες σας, τους προβοκάτορες και τα ανεγκέφαλα όργανα σας τόσα χρόνια.

Αϊ στο διάολο!

Τρίτη 3 Μαΐου 2011

Ο Θου Βου έφυγε

Καλο ταξίδι καλέ μου Άνθρωπε


Wiki

Παρασκευή 8 Απριλίου 2011

ΧΡΕΟΚΡΑΤΙΑ

Παρασκευή 7 Μαΐου 2010

Don't cry for me Argentina

5 Μαΐου 2010. Τρεις νεκροί…τα τρία πρώτα θύματα της νέας εποχής που προλογίζουν όλα τα ΜΜΕ εδώ και μήνες. Το ορθότερο είναι να λέμε οι τρεις πρώτοι νεκροί, γιατί θύματα είμαστε όλοι μας, εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Ξεχάστε την Ελλάδα που ξέρατε, υποδεχτείτε μια χώρα που δεν θα θέλατε ούτε για τον χειρότερο εχθρό σας. Μια χώρα ανδρείκελο, κορμί βορά στις ορέξεις των λοιπών μας εταίρων, των “οίκων αξιολόγησης” (ένα μπορντέλο είμαστε) και των λοιπών όρνεων, παραδομένη στο έλεος των αντίκτυπων της οικονομικής κρίσης, των σκανδάλων, του ψεύδους, των ελλειμμάτων, της κακοδιαχείρισης του εθνικού της πλούτου. Μια χώρα που τη ρήμαξαν κλέφτες, και που τώρα άλλοι κλέφτες στη θέση τους, ντεμέκ ψάχνουν να βρουν το που πήγαν τα λεφτά! Σιγά μη τα βρούνε, βγάζει κόρακας, κοράκου μάτι; Το ένα ψέμα ακολουθεί το άλλο, η τρομοκρατία έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας μας. Θα σας κάνουμε, θα σας ράνουμε και χίλια μύρια ακόμη, στο τέλος πραγματοποιούνται οι μισές τους απειλές και ο κόσμος ανακουφισμένος ξεφυσάει και λέει και ευχαριστώ. Παράλληλα, έχουν καταφέρει να μας πιπιλίσουν τον εγκέφαλο, προετοιμάζοντας έτσι το έδαφος για τα χειρότερα που είναι να επέλθουν.

Θα δώσουμε αυξήσεις. Όχι δεν θα δώσουμε αυξήσεις. Είμαστε οι μόνοι που μπορούν να κυβερνήσουν αυτόν τον τόπο, γιατί ξέρουμε τι μας γίνεται. Λυπούμαστε, δεν γνωρίζαμε την τραγική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας. Οι εταίροι μας θέλουν την κεφαλή μας επί πίνακι. Οι εταίροι μας, μας στηρίζουν. Θα πάμε στο Δ.Ν.Τ. όχι δεν θα πάμε στο Δ.Ν.Τ. Η Ελλάδα χρεοκοπεί, όχι δεν θα χρεοκοπήσουμε, η οικονομία μας αντέχει. Φάσκουν και αντιφάσκουν, προκαλούν σύγχυση και ο κόσμός δεν ξέρει πώς να αντιδράσει. Φοβάται, μαζεύεται και περιμένει τα καθέκαστα. Να βγει στο δρόμο και να τους πάρει στο κατόπι; Να κάνει υπομονή και να συστρατευτεί μαζί με την κυβέρνηση και να κάνει τα αδύνατα δυνατά, για να στηρίξει τη χώρα του σε αυτή τη δύσκολη στιγμή; Δυστυχώς, επιλέγει το δεύτερο, γιατί ο έλληνας διακατέχεται από μια μαλακία η οποία υπάρχει μόνο στο ελληνικό λεξιλόγιο, το φιλότιμο. Συνεπώς κάνει το κορόιδο και βάζει πλάτη. Μέτρα στα μέτρα, στέρηση στη στέρηση, σκύβει το κεφάλι, βάζει το χέρι βαθιά στη τσέπη και πληρώνει τα σπασμένα των άλλων, γιατί κατά βάθος ελπίζει να γίνει σκανδιναβός, να νοιάζεται για τη χώρα του και η χώρα του για αυτόν. Αυτό όμως προϋποθέτει αμφότερες οι πλευρές να αντιλαμβάνονται τα πράγματα καθ’ αυτόν τον τρόπο. Όταν όλα τα μέτρα αντιμετώπισης της κρίσης στοχεύουν κυρίως τη τσέπη του μικροαστού (ο οποίος είναι και η πλειονότητα του πληθυσμού), χωρίς να αγγίζουν ιδιαίτερα τα βαριά πορτοφόλια, τότε ο επίδοξος σκανδιναβός, βγάζει το προσωπείο του και αποκαλύπτει το βαλκανικό του πρόσωπο.
Με αφορμή την αντιμετώπιση της κρίσης, καταργήσανε τον 13ο και 14ο μισθό από όλες τις συντάξεις και όλους τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, αδιακρίτως. Τη σημασία έχει άλλωστε, αν κάποιος αμείβεται με 800-900€ και κάποιος άλλος με 3000 και 4000€. Δημόσιος υπάλληλος ο ένας δημόσιος και ο άλλος. Η μπάλα, όπως ήταν φυσικό, πήρε και τον ιδιωτικό τομέα, ο οποίος μπορεί να “γλίτωσε” προς το παρόν τον 13ο και 14ο μισθό (τα λέμε το Σεπτέμβριο), όμως οι αποζημιώσεις σε περίπτωση απόλυσης μειώθηκαν περίπου κατά 60%, το ποσοστό των εργαζομένων που έχουν πλέον δικαίωμα να απολύουν οι εργοδότες κάθε μήνα, ανήλθε στο 4% (δηλαδή αύξηση 2%), ενώ ο αρχικός μισθός έχει μειωθεί και πλέον αγγίζει μόλις τα 560€ . Μέτρα για την αναστήλωση της ελληνικής οικονομίας και γενικότερα για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας όπως λένε στην Ευρώπη και που παπαγαλίζει η ελληνική κυβέρνηση. Τώρα πως γίνεται μειώνοντας την αγοραστική δύναμη των εργαζομένων και εξανεμίζοντας το μικρό αίσθημα ασφαλείας για το μέλλον, να τονώσει κάποιος την οικονομία και να αυξήσει την ανταγωνιστικότητα μιας χώρας, ακόμη δεν το έχω καταλάβει…μάλλον τρέλα πουλάνε! Προσωπικά εμένα μου δίνεται η εντύπωση πως έχουν τεθεί και πάλι οι βάσεις για να δράσουν, για ακόμη μια φορά ανενόχλητοι, οι απόγονοι των μαυραγοριτών, είτε αυτοί προέρχονται από το εσωτερικό είτε από το εξωτερικό.
Ο έλληνας, ως επί το πλείστον, δεν είναι χαζός, απλά χοντρόπετσος. Χοντρόπετσος και φοβητσιάρης. Αλλά ακόμη και αυτού του τύπου οι άνθρωποι κάποια στιγμή φτάνουν στο αμήν, αν τους χτυπάς συνεχώς και δεν τους αφήνεις να πάρουν ανάσα. Ένα ζώο όταν φοβάται και νιώθει στριμωγμένο χωρίς διέξοδο διαφυγής, πρώτα προειδοποιεί και εν συνεχεία αν δεν εισακουστεί επιτίθεται για να σωθεί. Το ίδιο συνέβη και με τους έλληνες μόλις χθες. Είχαμε δείξει τα δόντια μας πρωτύτερα (2008 & 2009) όμως κανείς δεν έδωσε σημασία. Προχθές ξεχύθηκαν στους δρόμους χιλιάδες κόσμου. Άλλοι λένε 60.000, άλλοι 100.000 ενώ ακούστηκε και ο αριθμός των 150.000 και αυτό δεν είναι παρά μόνο η αρχή, γιατί και το πλήθος αποτελούνταν ως επί το πλείστον από δημοσίους υπαλλήλους και φοιτητές. Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, οι αγρότες και οι λοιπές κοινωνικές ομάδες δεν έχουν κάνει ακόμη την εμφάνιση τους, όμως μελετώντας τα σημεία των καιρών θεωρείται βέβαιο πως σύντομα θα βρεθούν στους δρόμους και αυτοί! Δυστυχώς η πρώτη μέρα αμαυρώθηκε όταν άγνωστοι (δεν με ενδιαφέρει αν ήταν χρυσαυγίτες, αναρχικοί ή ασφαλίτες) πέταξαν μολότοφ σε κατάστημα τράπεζας και από την πυρκαγιά που προκλήθηκε, βρήκαν τραγικό θάνατο από ασφυξία, τρεις υπάλληλοι της που εργαζόταν εντός. Σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος έσπευσε να εκμεταλλευτεί το γεγονός και να εκδηλώσει τη θλίψη του για να κερδίσει την συμπάθεια του κόσμου. Ακούστηκαν λόγια παρηγοριάς και δόθηκε η υπόσχεση να βρεθούν και να τιμωρηθούν οι υπαίτιοι οσονούπω! …ποιος ξέρει ποιοι θα είναι οι καημένοι που θα πληρώσουνε τη νύφη! Κύριοι κυβερνώντες, βρήκα τον έναν! Βγενόπουλος λέγεται και ενώ γνώριζε ότι θα πραγματοποιηθούν πορείες τεράστιες σε όγκο ότι κατά πάσα πιθανότητα θα υπάρχουν συρράξεις και έκτροπα, δεν έκλεισε τα καταστήματα στο κέντρο και άφησε τους υπαλλήλους του να εργάζονται, θέτοντας έτσι σε κίνδυνο τη ζωή τους…αν δεν είναι αυτό έγκλημα, τι είναι; Αλλά δεν μιλάτε, όλοι κάνετε τουμπεκί ψιλοκομμένο, χαζοί είστε να δαγκώσετε ένα από τα χέρια που σας τρέφει;

Γι’ αυτό, για τους έλληνες μη κλαις Αργεντινή, γιατί πλέον έχουν κατέβει στους δρόμους και στα χέρια κρατάνε πέτρες. Μακάρι εκτός από τους πολιτικάντηδες μας, με τις πέτρες να μπορούσαμε να πάρουμε και την Ευρώπη, η οποία έδειξε το πόσο ανάξια των περιστάσεων είναι μη έχοντας κάνει οτιδήποτε για να σταματήσει την κατρακύλα της ελληνικής οικονομίας ώστε να προστατέψει την ελληνική κοινωνία από τον εξευτελισμό και την εκμετάλλευση και ας γνώριζε όλη την αλήθεια, από την εποχή του Σημίτη ακόμη. Όλοι στάχτη και μπούρμπερη!

Γι’ αυτό σου λέω Αργεντινή, σταμάτα να κλαις. Βάλε τον καφέ να ψήνεται, γιατί έχουμε ανοίξει πανιά και σύντομα θα είμαστε κοντά σου. Εγκαταλείπουμε την Ευρώπη και ερχόμαστε να γίνουμε νοτιαμερικανοί. Ευρωπαϊκή συνείδηση ούτως η άλλως δεν αποκτήσαμε ποτέ και ούτε θεωρώ πως έχει αποκτήσει και κανείς άλλος στην υπόλοιπη Ευρώπη. Μαζί μας φέρνουμε και τα λαμόγια που μας φέρανε σε αυτά τα χάλια, γι’ αυτό ετοίμασε και την πυρά…

Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2010

Laetitia Sadier + guest May Roosevelt @ Stage Μύλος (Θεσσαλονίκη) 31/01/2010

Είναι μερικά πράγματα για τα οποία αξίζει κανείς να περιμένει μια ολόκληρη ζωή. Και δεν μιλάω για την ωρίμανση ενός καλού whiskey όπου περνάς την ώρα σου παίζοντας με κάτι παππούδια με τις τάπες από τα παλιά βαρέλια, ούτε την αναμονή για την παλαίωση κάποιου καλού κρασιού ή κάποιου γνήσιου balsamic ξιδιού. Υπάρχουν κάποια πράγματα άυλα μα συνάμα ανεκτίμητα, για τα οποία η προσμονή είναι το μικρότερο τίμημα το οποίο μπορεί κάποιος να καταβάλλει για να τα αποκτήσει. Αγαθά τα οποία αποτελούν βάλσαμο για τα αυτιά και τα μάτια, τροφή για τη ψυχή, εμπειρία η οποία μπορεί να σου αλλάξει ριζικά, τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεσαι το κόσμο γύρω σου.

Μια τέτοια εμπειρία βιώσανε χθες όσοι βρέθηκαν στο Stage του Μύλου, όπου μετά από πολλά χρόνια παρουσίας στο καλλιτεχνικό στερέωμα, επιτέλους μας τίμησε με την παρουσία της και τη μουσική της, η συγκλονιστική Phoebe Buffey!

Ξεδιπλώνοντας επί σκηνής το πολύπλευρο ταλέντο της, πότε ως ηθοποιός και πότε ως τραγουδίστρια, και με μια πλειάδα από μαγευτικά τραγούδια, κατάφερε με μεγάλη ευκολία να κερδίσει το κοινό το οποίο από νωρίς είχε κατακλύσει το χώρο.

Ψηλή, κάπου ανάμεσα στα 40 με 45, με τη γλυκύτητα της θύμιζε έντονα τον παλιό καλό της εαυτό από τη σειρά Friends, όταν μεσουρανούσε στους τηλεοπτικούς δέκτες της υφηλίου, από όπου και προωθούσε τη μουσική της υπόσταση ως τροβαδούρος του καφέ Central Perk.

Με αλλαγμένο χρώμα μαλλιών, ντυμένη με ένα από τα κλασσικά νέο-ρομαντικά “Phoebes” φορεματάκια της, την παιχνιδιάρικη γαλλική προφορά της και “οπλισμένη” με μια χαλαρή διάθεση και τη κιθάρα της, βάλθηκε να μας πείσει ότι πλέον μπορεί να περνάει και μόνη της καλά.

Το σετ, το οποίο περιλάμβανε κατά κόρον-ύδρε το track list του τελευταίου της album καθώς και καινούργιο ανέκδοτο υλικό, ξεκίνησε λίγο μετά τη guest εμφάνιση της May Roosevelt περί τις 23:00, με το εθιστικό “Paarapapaaa”, τραγούδι το οποίο διακρίνεται για τους εμπνευσμένους στίχους του και για το γεγονός ότι συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της Phoebes.

Γνωστές επιτυχίες όπως το Smelly Cat, το Holiday Song, το Terry's A Jerk κ.α. σκοπίμως (και καλώς κατά την άποψη του γράφοντα) βρέθηκαν εκτός του set list, μη θέλοντας να ακολουθήσει την εύκολη πεπατημένη των επιτυχιών. Η Phoebes είναι της πάσης γνωστό πως διακρίνεται για την τελειομανία της και τη συνεχή διάθεση για ανανέωση, οπότε η κάθε εμφάνιση της είναι μια πρόκληση τόσο γι’ αυτήν όσο και για τον θεατή και όπως κάθε φορά, έτσι και χθες τόλμησε, έπαιξε και κέρδισε.

Εν κατακλείδι όσοι βρεθήκανε εκεί αποκόμισαν μια αξέχαστη βραδιά, οι υπόλοιποι, λυπάμαι που το λέω, αλλά χάσανε μια εμπειρία ζωής!

Η παραπάνω κριτική-ανασκόπηση συναυλίας θα μπορούσε κάλλιστα να είναι πραγματικότητα, μιας και τίποτα δεν αποκλείεται στις μέρες μας, και ορισμένα από αυτά που γράφτηκαν είναι αληθή, ενώ τα υπόλοιπα αποτελούν απλά μια “ελαφρά” παραποίηση της αλήθειας…. “ελαφρά” όσο το εγκεφαλικό που κόντεψα να πάθω παρακολουθώντας το χθεσινό show (να το κάνει ο Θεός). Ο καθείς πλέον στις μέρες μας είναι ότι δηλώσει και η Phoebe Buffey σε τίποτα δεν θα υστερούσε έναντι της Laetitia Sadier (X-Stereolab) η οποία ως άλλη μοναχική τροβαδούρος, περιδιαβαίνει την Ευρώπη παρέα με τη κιθάρα της και τραγουδάει τους καημούς της, όπως ακριβώς αυτό το κάνει και στο σαλόνι της, δηλαδή παντελώς αδιάφορα! Θα μπορούσε και αυτή να πάρει τα βουνά και τα λαγκάδια και να τραγουδάει 40 χρόνια επιτυχίες…και όμως δεν το κάνει, γιατί μάλλον σ΄ αντίθεση με τη Laetitia, έχει το γνώθεις εαυτόν!

Κλείνω τα μάτια και η εικόνα που σχηματίζω από τη χθεσινή βραδιά είναι μια εμφανίσιμη αριστερόχειρας 40+, να γρατζουνάει επί μια ώρα και κάτι μια κιθάρα για δεξιόχειρες, όπως ακριβώς θα το έκανα εγώ και εσύ και η τρελή μου αδερφή. Και αν εσύ γνωρίζεις κιθάρα, τότε φεύγεις από το group, μιας και ούτε εγώ ούτε και η αδερφή μου γνωρίζουμε, οπότε δεν ανήκεις στην πλειοψηφία και όπως είναι γνωστό η πλειοψηφία κερδίζει. Κάπως έτσι πρέπει να σκέφτηκε και η δεσποινίς Laetitia, η οποία προφανώς θεώρησε πως δεν είναι απαραίτητο να ξέρεις κιθάρα για να παίξεις τα τραγούδια σου, συνοδεία αυτής, οπότε δεν πειράζει αν αυτό που παίζεις ακούγεται χάλια ή αν χάνεις το ακόρντο, σταματάς να βρεις σε ποιο τάστο πρέπει να πιάσεις τη νότα και συνεχίζεις σαν να μην συνέβη απολύτως τίποτα.

Δεν την έσωσε ούτε η συμπαθητική της εξωτερική εμφάνιση, ούτε η συμπαθητική φωνή της η οποία σε ελάχιστες στιγμές ξύπνησε αναμνήσεις από το Stereolab παρελθόν της, ούτε η επεξήγηση του κάθε τραγουδιού, ούτε καν η χιουμοριστική διάθεση που επέδειξε πάνω στη σκηνή. Μια ώρα βασανιστική, όπου πραγματικά θα προτιμούσα να είχα παρακολουθήσει τη Phoebe με την οποία θα διασκέδαζα κιόλας και δεν θα είχα την αίσθηση ότι παρακολουθώ μια αρπαχτή! Τα κορίτσια ξενυχτάνε με ένα μυστικό, ω, ω! λέει το άσμα και μάλλον το μυστικό της mademoiselle Sadier, είναι η αρπαχτή. Αν δεν το πιστεύει αυτό και θεωρεί ότι κάνει τέχνη τότε Houston we’ve got a problem!

Ευτυχώς που μαζί με τη γαλλίδα ξενυχτούσε και η “δική” μας May “Theremin” Roosevelt η οποία με τη πολύ ωραία εμφάνιση της κατάφερε να γλιτώσει τη βραδιά, από την απόλυτη καταστροφή.
Με την όμορφη και συνάμα απόκοσμη παρουσία της και συνοδεία των επίσης όμορφων και ταυτόχρονα απόκοσμων μελωδιών της προερχόμενων από το theremin και το Mac της, κατάφερε να κλέψει τις εντυπώσεις και να ταξιδέψει τους θεατές με τις αέρινες μελωδίες της. Εικόνα και ήχος σε απόλυτη αρμονία μεταξύ τους, δοσμένα μέσα από μια minimal μα προσεγμένη παρουσία η οποία απέδειξε ότι η miss May είναι πολύ καλή γνώστης αυτού που κάνει. Απλά εύγε! Και αν της ξέφυγαν μια δυο νότες, δεν πειράζει, όλοι μπορούν να φανταστούν το πόσο δύσκολο είναι να χειριστείς αυτό το μουσικό όργανο το οποίο δεν έχει σημεία αναφοράς (τάστα, πλήκτρα κτλ) και ότι όλα είναι καθαρά θέμα αυτιού, εμπειρίας και ταλέντου, σαν να σου λένε να βαδίσεις σε αόρατα μονοπάτια έχοντας από κάτω το χάος. Στη τελική πρέπει να δούμε ότι επιτέλεσε φιλανθρωπικό έργο και να της δώσουμε εύσημον μνεία για αυτό, μιας και οι δυο νότες που έχασε ήταν οι μοναδικές που κατάφερε να βρει η Laetitia Sadier…τις υπόλοιπες ακόμη τις ψάχνει! (το τελευταίο δεν είναι δικό μου, μα κλεμμένο από τον Stelreverb….άλλωστε δεν το κρύβω πως I’m a liar and a thieeeef που έλεγε και ο αείμνηστος)

Τελικά συμπεράσματα:

Laetitia Sadier, συμπαθητική είσαι αλλά δεν θα την ξαναπατήσω μαζί σου. Όταν πράττεις το ίδιο λάθος δυο φορές, λέγεται ότι είσαι βλάκας και το τελευταίο διάστημα προσπαθώ να τη κόψω αυτή τη κακιά συνήθεια. Το ίδιο ισχύει για όλους, κύριοι διοργανωτές (ομάδα Melotron στη προκειμένη περίπτωση). Καλό το εναλλακτικό του εναλλακτικού, αλλά τουλάχιστον αυτοί που φέρνετε ας γνωρίζουν στοιχειωδώς να παίζουν!

May Roosevelt. Στην επόμενη εμφάνιση της κατά 99% θα είμαι εκεί, γιατί με έχει πείσει πως αυτό που κάνει, το κάνει με σεβασμό και με αγάπη και για αυτό το λόγο το κάνει και καλά.

Τρίτη 8 Δεκεμβρίου 2009

Remember, remember the 6th of December

Βία, καταστροφές και άλλη βία, δολοφονικές επιθέσεις τόσο από τη μια όσο και από την άλλη πλευρά, μίση πάθη, ΜΜΕ που αυτοφιμώθηκαν, blog της υπερβολής….βαρέθηκα. Πότε θα πάψουμε επιτέλους να βρισκόμαστε σε εμφύλιο πόλεμο; Πότε θα πάψει να υπάρχει λογοκρισία; Δεν πέρασε η μεταπολεμική περίοδος; Δεν πέρασε η μεταπολίτευση; Πότε θα έρθει αυτό το έρμο το “μετά”, των μετά εποχών, να ηρεμήσουμε λιγάκι, μπας και δούμε καμία άσπρη μέρα;
Θεσσαλονίκη, Αντιγονιδών. Διαδηλωτές περικυκλωμένοι, καθισμένοι στο έδαφος αφού έχουν εισπράξει το κατιτίς τους από τις δυνάμεις “ασφαλείας”, με έναν εξ αυτών να κείτεται αιμόφυρτος στο έδαφος και το ασθενοφόρο να μη κάνει την εμφάνιση του από πουθενά, περιμένουν στωικά να υποστούν της συνέπειες της τύχης τους. Μετά από παρέμβαση επέμβαση των κλασσικά πανταχού παρόντων βουλευτών του ΣΥ.ΡΙΖ.Α (οι οποίοι μου δίνουν την εντύπωση πως προσπαθούν εναγωνίως να κερδίσουν τη συμπάθεια των διαδηλωτών μπας και δούνε τα ποσοστά τους στις εκλογές να ανεβαίνουν, αλλά για να λέμε και του στραβού το δίκιο, πάλι καλά που υπάρχουν και αυτοί γιατί δεν βλέπω και κανέναν άλλον από τα κόμματα εξουσίας να του καίγεται καρφί για το αν καταπατούνται τα δικαιώματα των κατοίκων αυτής της χώρας ….σιγή βρωμοκέφαλου ιχθύος) και της σύμφωνης γνώμης του εισαγγελέα, όλοι αφήνονται ελεύθεροι να συνεχίσουν τη πορεία, αφού πρώτα τους αφαιρέθηκαν οι τσάντες με το “πολεμικό υλικό” που με τόσο ζήλο επιδείκνυαν οι δυνάμεις ασφαλείας στις τηλεοπτικές κάμερες. Πέτρες, μολότοφ, (Ήταν άραγε των διαδηλωτών; Μπορεί και να ήταν, αλλά θα μου επιτρέψετε να διατηρήσω και κάποιες από τις επιφυλάξεις μου, μιας και οι άνθρωποι της τάξης-αταξίας, μας έχουν συνηθίσει σε τέτοιες προβοκατόρικες χουντικοκαταγώμενες τακτικές, κατά το παρελθόν. Αρκεί να θυμηθώ εκείνο τον έρμο τον διαδηλωτή του οποίου πριν χρόνια πήγαν να του χρεώσουν μια τσάντα με μολότοφ η οποία αποδείχτηκε εκ των υστέρων, από φωτογραφικό υλικό, ότι δεν ήταν δική του και πως απλά οι μπασκίνες προσπάθησαν να του κάνουν ένα εκρηκτικό “δωράκι”) σημαίες και αντισφυξιογόνες μάσκες. Το τελευταίο το άκουσα και στις ειδήσεις προχθές, μετά την έφοδο στο στέκι Ρεσάλτο και απόρησα…από πότε οι αντισφυξιογόνες μάσκες είναι στοιχείο εγκληματικής πράξης;;; Αν πάψουν να πέφτουν χημικά (τα οποία ποιος ξέρει τι μακροχρόνιο αντίκτυπο θα έχουν στην υγεία όλων αυτών που τα εισπνέουν) δεν θα υπάρχουν και αντισφυξιογόνες μάσκες. Ειδάλλως ας τις αφαιρέσουν από τον εξοπλισμό τους και τα ΜΑΤ και ας υποστούν και αυτοί τις ίδιες συνέπειες με τα θύματα τους, όποιες και αν είναι αυτές.
Έλεγα λοιπόν για το Ρεσάλτο. Όλα τα τηλεοπτικά κανάλια διαλαλούν από προχθές τη τεράστια επιτυχία της HELL.ASS. “Ακράδαντα στοιχεία βρέθηκαν σε στέκι αναρχικών στο Κερατσίνι, μεταξύ αυτών, άδεια μπουκάλια (!), αντισφυξιογόνες μάσκες (!!), ένας Η/Υ (!!!) και ένα μπετόνι με πετρέλαιο(!!!!)”….έλεο έλεο! Ακράδαντα στοιχεία my ass! Aν αυτά είναι στοιχεία, ας ξεκινήσω από τώρα να πίνω ότι κρασί, ούζο και μπύρα έχω στο σπίτι ώστε να τα τελειώσω και να εξαφανίσω τα μπουκάλια μιας και είναι εν δυνάμει εμπρηστικές βόμβες, να θυμηθώ να πετάξω το οινόπνευμα αφού πρόκειται για εύφλεκτο υλικό, οποιοδήποτε μαχαίρι μπορεί να θεωρηθεί υποψήφιο φονικό όπλο, το εφεδρικό γκαζάκι για το καμινέτο, τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα και το ίδιο το καμινέτο, τις φούτερ με κουκούλα, γιατί ο νόμος μαλακία αν και δόθηκε η υπόσχεση ότι θα ακυρωθεί εξακολουθεί να υφίσταται, τις πινέζες, το σφυρί, το σφυρί no.2, το γαλλικό κλειδί, τα καρφιά, τα μαύρα σταράκια, τα γκρι τα σταράκια και οτιδήποτε άλλο έχει αστράκια πάνω του μιας και όπως έχει αποδειχτεί κατά το παρελθόν, έλκουν το ενδιαφέρον των ανθρώπων του νόμου όπως το φως τις πεταλούδες της νύχτας. Φανταστείτε τι είχε να γίνει αν σε κάποια από αυτές τις συγκεντρώσεις κατέβαινε και ο Φλωρινιώτης, εγκεφαλικό θα παθαίνανε από τον χαμό των λάμψεων από τις πούλιες, τις χάντρες και τα στρας! Θα τρωγόταν μεταξύ τους για το ποιος θα του την πρωτοπέσει…ok ο Φλωρινιώτης θα έτρωγε πολύ ξύλο, αλλά οι υπόλοιποι θα την έβγαζαν καθαρή…μήπως δεν είναι και πολύ κακή η ιδέα μου;;; Μήπως θα έπρεπε να κλωνοποιήσουμε τον Φλωρινιώτη, σε πολλά μικρά Φλωρινιωτάκια τα οποία θα ξαμολάμε μπροστά από τις πορείες; Ούτε μολότοφ, ούτε πέτρες ούτε τίποτα. Άσε που αν μας βγούνε γρήγορα και τσαχπίνικα, δεν θα τους μείνει πνευμόνι από το κυνηγητό!
Αλλά ξέχασα, για το 2009 δεν είναι και πολύ της μόδας το πεζοπόρο τμήμα της αστυνομίας, το φετινό must είναι οι έφιπποι οι οποίοι είναι γρήγοροι, γενναίοι, παράτολμοι και επιδεικνύουν υπερβάλλοντα ζήλο! Είναι αυτοί που στο διάβα τους, με το όχημα που τους έχει παραχωρηθεί από το κράτος για να κάνουν τη δουλειά τους, παίρνουν παραμάζωμα είτε πενηνταπεντάχρονες (τις οποίες αφού τις εμβολίσουν και τις ρίξουν στο έδαφος με αρκετές κακώσεις στη συνέχεια τις ξυλοφορτώνουν καθώς και οποιονδήποτε άλλο τρέξει να τις παράσχει τις πρώτες βοήθειες) είτε παρασέρνουν και έναν και δυο και τρεις και τέσσερις διαδηλωτές-κουκουλοφόρους…το δεύτερο προσωνύμιο δεν δίνει σε κανέναν το δικαίωμα να το παίζει θεός με τη ζωή οποιουδήποτε, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για έναν άνθρωπο διορισμένο από την πολιτεία, αμειβόμενο από τις τσέπες μας, ο οποίος έχει ορκιστεί να φυλάει και να προστατεύει το κράτος και τους πολίτες αυτού και όχι να χρησιμοποιεί τα εργαλεία που το έχουν δοθεί εναντίον αυτών. Φανταστείτε έναν οδηγό άρματος μάχης να περνάει πάνω από κόσμο σε μια συγκέντρωση…Βρε! Αυτό έχει γίνει!…Α ρε άπαιχτη νεοελληνική ιστορία με τα άπειρα κωμικοτραγικά γεγονότα σου, οι τότε “λεχρίτες”, “αλητάμπουρες”, σημερινοί κυβερνώντες που επιδίδονται στις ίδιες αθλοπαιδιές με τους προκατόχους τους. Που είσαι Ραφαηλίδη, να γράψεις το sequel! Οι “υπαλληλίσκοι” δέρνουν τα αφεντικά τους, τα πόδια βαράνε το κεφάλι και άλλα τέτοια τραγελαφικά.
Κάπου διάβασα σε comment στο Internet το ακόλουθο: “πω, πω ο μπάτσος παίζει bowling!”. Με το κεφάλι σου έπρεπε να παίζει bowling ηλίθιε, αν σκότωνε κανέναν και η κατάσταση εκτρέπονταν και γινότανε πολύ χειρότερα από τα περσινά, τι θα έλεγες μετά; Άσε ξέρω, αναρχοκουμμούνια (ατυχής πάντρεμα δυο διαφορετικών ιδεολογιών από ημιμαθείς, ημιάγριους αυτοχριζόμενους υπερασπιστές της έννομης τάξης και του περήφανου έθνους), βρωμολεχρίτες και τα τοιαύτα. Αλλά λένε ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται…όχι πως και από την άλλη πλευρά δεν υπάρχουνε λύκοι. Και εκεί υπάρχουν τα αντίστοιχα ρεμάλια που ανοίγουν κεφάλια και δεν εκτιμούνε την ανθρώπινη ζωή. Βαφτίζονται αναρχικοί αλλά θα μπορούσανε κάλλιστα να είναι στη θέση κάποιου εξίσου ανεγκέφαλου ακροδεξιού ή του Ζητά(γιατί και αυτός ανεγκέφαλος είναι) που παρέσυρε τα τέσσερα άτομα, απλά δεν στρώσανε τον κώλο τους κατά την περίοδο των πανελληνίων και κατέληξαν στο αντίπαλο στρατόπεδο. Η αναρχία δεν πρεσβεύει το μίσος προς τον συνάνθρωπο και τον μηδενισμό της ανθρώπινης ύπαρξης. Κάποιος μου είπε ότι αναρχία και Χριστός κάνουν πολύ παρέα τώρα τελευταία…τους έφεραν κοντά, λέει, όσα έχουν γίνει στο όνομα τους, ερήμην τους!
Είπα Χριστός, έκανα συνειρμό με τη θρησκεία και από τη θρησκεία μεταπήδησα σε αυτούς τους τύπους που είναι για γέλια…έλα μωρέ αυτούς που ανήκουν σε αυτή την ομάδα η οποία δεν μπορεί να ξεφύγει από τα φαντάσματα του παρελθόντος…ΧΑ; ΧΑΧΑ; ΧΑΧΑΧΑ; Κάπως έτσι τέλοσπαντων. Αυτοί οι θλιβεροί κλόουν πάλι παρατάχθηκαν απέναντι σε διαδηλωτές, μαζί με τις αστυνομικές δυνάμεις, φορώντας κουκούλες και προκαλώντας το δημόσιο αίσθημα. Κύριε Χρυσοχοΐδη, όσο ήσουν στην αντιπολίτευση, δήλωνες ότι πρόκειται για μια εγκληματική οργάνωση , τι συνέβη και επιτρέπεις σήμερα στους υπαλλήλους σου να εμφανίζονται χεράκι χεράκι με τους σύγχρονους ταγματασφαλίτες; Αλλά ξέχασα, εσύ δήλωσες ευχαριστημένος με την εξέλιξη των πραγμάτων και με το οτι περιορίσατε τις ζημιές στο ελάχιστο, αυτό θα σε πειράξει;. Είσαι ευχαριστημένος με τους υπαλληλίσκους σου να περιφέρονται κραδαίνοντας στα χέρια τους τα υπηρεσιακά τους περίστροφα, να εμβολίζουν με τα οχήματα τους πολίτες αυτού του κράτους (Υπουργείο προστασίας του πολίτη και τα αρχίδια μου κουνιούνται), να πραγματοποιούνται εκατοντάδες αναίτιες προσαγωγές για να φακελώσετε κόσμο, να ρίχνετε λάσπη περι ξυλοδαρμών για να προκαλέσετε το δημόσιο αίσθημα. Είσαι ευχαριστημένος με τις τακτικές των σωμάτων σου να επιδίδονται σε πετροπόλεμο, σαν να μην τους φτάνουν τα χιλιαδυο κλαπατσίμπανα που κουβαλάνε πάνω τους, να επιδίδονται σε φραστικό πόλεμο με τους διαδηλωτές να ανοίγουν το στόμα τους και να βγαίνει οχετός, να εισβάλλουν σε μπλοκ πορειών ως άλλοι αγανακτισμένοι πολίτες και να προσπαθούν με την προκλητική τους συμπεριφορά να τις αμαυρώσουν και γενικότερα με τις τακτικές γκεσταπικού τύπου που εφαρμόστηκαν για ακόμη μια φορά. Και μετά βγαίνεις και προσπαθείς να ρίξεις στάχτη στα μάτια και να κερδίσεις τις εντυπώσεις...κατάργηση των δακρυγόνων από το 2010, υποχρεωτικά θα πρέπει να φέρουν τα διακριτικά τους οι μέχρι τώρα ανώνυμοι τραμπούκοι...για πες μας τι έχεις κατά νου για το μέλλον, ώστε να κρίνονται τα δακρυγόνα μη απαραίτητα;...πλαστικές σφαίρες; Λυσσασμένα πιτμπουλ; Καλύτερα ας σταματήσω όμως, μη σου δίνω και ιδέες...να σου υπενθυμίσω μόνο μια από τις δηλώσεις σου με το που ανέλαβες το ρημαδουποργείο σου “Όποιος ακουμπήσει πολίτη θα φύγει από το Σώμα” δάσκαλε που δίδασκες και λόγο δεν εκράτεις, εδώ επικρότησες όλες αυτές τις αυθαιρεσίες, περιμένεις να πιστέψουμε ότι θα διώξεις τους αλήτες;

Ο Δεκέμβρης μέχρι πρότινος ήταν ο αγαπημένος μου μήνας, παιδί του χειμώνα γαρ. Από πέρυσι όμως μου προκαλεί μια απέραντη θλίψη όταν ο νους μου ανατρέχει στα Δεκεμβριανά no2. Δεν ξέρω για πόσο θα κρατήσει αυτό, μιας και όλα τα επίπονα είναι περαστικά και απλά αφήνουν τα σημάδια τους στο κορμί μας όπως αυτά που αποκομίσαμε από τις πτώσεις από το ποδήλατο όταν ήμασταν μικροί και από άλλα παράτολμα εγχειρήματα μας, τα οποία στέφθηκαν με αποτυχία. Σημάδια που δεν πονάνε πλέον, όμως είναι εκεί για να μας υπενθυμίζουν συνεχώς το ότι κάποτε πονέσαμε επειδή υπήρξαμε επιπόλαιοι. Remember, remember....
Κλείνω τη τηλεόραση, η οποία τόσο εύκολα αλλάζει στρατόπεδα, πέρυσι με τους διαδηλωτές φέτος με τις μπασκίνες, τουμπεκί ψιλοκομμένο κάνουν πλάτες στη νέα “σοσιαλιστική” κυβέρνηση, τα blog στα οποία διεξάγονται μάχες “σώμα με σώμα” και βρίθουν από σχόλια μίσους, πατάω το play κλείνω τα μάτια και αφήνομαι σε ήχους και τους στίχους τραγουδιών τα οποία γεννήθηκαν από ανθρώπους οι οποίοι τα άφησαν στην μαύρη μοίρα τους και αυτά μέσα από τις κακογραμμένες ηχογραφήσεις διαμαρτύρονται για μια ζωή χωρίς μέλλον…ότι γίνεται και με τους κατοίκους αυτού του κρατιδίου δηλαδή.