End of the day

Όλα τελειώνουν…τα φώτα σβήνουν, το κοινό φεύγει και μένεις μόνος, να μαζεύεις τα αποκαΐδια της βραδιάς που πέρασε πάνω από τη σκηνή. Τόσο γεμάτος και τόσο θλιμμένος…μακάρι η ζωή να κυλούσε έτσι, μακάρι να μη χρειαζόταν την επομένη να επιστρέψεις στην άχαρη πραγματικότητα. Χρειάζεται να περάσουν μέρες, οι οποίες φαντάζουν ατελείωτες, γεμάτες αγωνία και λαχτάρα για την πολυπόθητη βραδιά και όταν αυτή έρθει, εξανεμίζεται εν ριπή οφθαλμού και μένεις μετέωρος κάπου μεταξύ του πριν και του μετά, του φωτός και του σκότους, μισός άνθρωπος μισός σκιά.
Προσπαθείς να επαναπροσδιορίσεις τον εαυτό σου. Είσαι αυτό που ζεις τώρα ή αυτό που θα ζήσεις αύριο; Είσαι ένας φλεγόμενος κομήτης ο οποίος καίει τα πάντα στο πέρασμα του ή ένας παγωμένος πλανήτης ο οποίος φθείρεται μέσα στη στασιμότητα του; Μπερδεύεσαι.
Τα βήματα σου σε οδηγούν στο δρόμο και από εκεί σε κάποιο μπαρ. Θαμώνες λιγοστοί, γύρω σου πρόσωπα γνώριμα, χαρούμενα, ζεστά, ακουμπάς σε μια καρέκλα, πίνεις μια γουλιά από το ποτό σου και κλείνεις τα μάτια…γαλήνη! Όταν τα ξανανοίγεις δεν βρίσκεσαι πλέον εκεί.
Είσαι στο σπίτι σου, ξαπλωμένος στο κρεβάτι σου, με το σκοτάδι να σε περιβάλει και το σφύριγμα στα αυτιά σου να αποτελεί το soundtrack για τους τίτλους τέλους της ημέρας που πέρασε. Σφαλίζεις τα μάτια και βυθίζεσαι στο κενό.
Ένα πρόσωπο, όμορφο μ’ ένα σαγηνευτικό χαμόγελο κάνει συνεχώς την εμφάνιση του…ανταποδίδεις το χαμόγελο και μετά σιωπή...