- Sister….ρε γαμώτο τι είναι αυτά;
- Ποια είναι, τι;
- Αυτές οι γραμμές στο λαιμό μου…περίεργες…σαν χαρακιές…Έχεις και εσύ τέτοιες;
- Όχι δεν έχω.. Αυτά είναι ρυτίδες….
Και έμεινα παγωτό...Ρυτίδες; Ρυτίδες στο λαιμό; Στο δικό μου λαιμό; Δεν γίνετε αυτό, μάλλον δεν θα είδα καλά. Δεν θα είδε η αδερφή μου καλά…ξανακοιτάζομαι στον καθρέφτη, μήπως και έχει αλλάξει κάτι, αλλά οι γραμμές παραμένουν εκεί αεικίνητες, αδιάψευστος μάρτυρας ενός και μόνο πράγματος….ΓΕΡΝΑΩ! Γερνάω και δεν το παίρνω χαμπάρι….ποιος ξέρει πόσο καιρό είναι αυτές οι δυο γραμμές εκεί ή μήπως δεν ήταν και εμφανίστηκαν τώρα; Μήπως έχει σημασία; Γεγονός είναι πως ο σφριγηλός νεανικός λαιμός μου είναι πλέον παρελθόν και τη θέση του έχει πάρει ένας λαιμός όχι τόσο νεανικός αλλά όχι και ηλικιωμένος…ένας λαιμός κάπου στο ενδιάμεσο, αναποφάσιστος για το τι θέλει να είναι…Ρυτίδες έχω και στο πρόσωπο, αλλά το διακοσμούν εδώ και αρκετά χρόνια, καθώς ξεκίνησαν ως ρυτίδες έκφρασης και δεν μπορώ να ξέρω αν συνεχίζουν να συστήνονται ως τέτοιες ή αν έχουν αλλάξει ιδιότητα λόγω ηλικίας…όπως και να έχει τόσα χρόνια πάνω μου τις έχω συνηθίσει, αυτές στο λαιμό όμως είναι ένα φρούτο τελείως διαφορετικό. Είναι οι ρυτίδες που έχουν την μαγική ιδιότητα να σε αγχώνουν! Όχι τόσο επειδή “σπάει” η εικόνα σου προς τα έξω, όσο για το ποιος είσαι, που είσαι και τι κάνεις. Βλέπεις ρυτίδες και αρχίζεις τις σκέψεις…μούμπλε μούμπλε εδώ και ένα χρόνο και κάτι βαδίζω σε νέα δεκαετία…μούμπλε μούμπλε τι έχω κάνει μέχρι τώρα; Πόσοι από τους στόχους μου έχουν επιτευχθεί; Πόσα όνειρα έχω αφήσει πίσω; Μούπλε μούπλε πόσοι άνθρωποι πέρασαν από τη ζωή μου παίρνοντας και ένα κομμάτι μου μαζί τους; Πόσοι από αυτούς το αξίζανε και πόσοι όχι; Ποιους από αυτούς δεν έπρεπε να χάσω; Μούπλε μούμπλε…και μετά μου έρχονται στο νου αυτοί οι οποίοι έφυγαν νωρίς και μελαγχολώ ακόμη περισσότερο…τελικά ένα πράγμα είμαστε μόνο…εφήμεροι! Όσο και αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε, αυτό είμαστε, και η ματαιοδοξία μας είναι αυτό που κάνει να θέλουμε να κάνουμε πράγματα τα οποία θα μπορούμε να επιδεικνύουμε και να τα αφήσουμε πίσω μας, σαν ένα σημάδι που να λέει ότι περάσαμε και εμείς από εδώ. Είμαι αρκετά ματαιόδοξος λοιπόν; Μάλλον είμαι και γι’ αυτό δεν θα το βάλω κάτω. Όσα όνειρα χάθηκαν, χάθηκαν δεν θα τα βάψω μαύρα. Νέα παίρνουν τη θέση τους και ξανά προς τη δόξα τραβούν. Νέα, όμορφα και ευέλικτα, για να μπορούν να προσαρμόζονται εύκολα στις απρόβλεπτες συνθήκες, έτσι ώστε να μη μείνω ξέμπαρκος. Όσο για τους ανθρώπους που μπαίνουν και βγαίνουν από τη ζωή μου…εδώ μάλλον θα πρέπει να κάνω λίγο κράτη, μιας και αν συνεχίσω με αυτό το ρυθμό, δεν βλέπω να μένει “πρίζα” από τον εαυτό μου. Και δεν μιλάω για τους πέντε που έχω μόνιμα γύρω μου οι οποίοι και παίρνουν και δίνουν, μ’ αποτέλεσμα το κενό να αναπληρώνεται αμέσως, μιλάω για τους περιφερειακούς, που όσο εύκολα έρχονται, άλλο τόσο εύκολα χάνονται καθώς και για το έκτο άτομο, το οποίο ακόμη δεν έχει βρεθεί για να “καλύψει” τη κενή θέση. Αρκετές έως τώρα οι υποψήφιες, αλλά αποδείχτηκε πως καμία έως τώρα δεν είχε τη κατάλληλη υπομονή ή και να την είχε, για τον Χ, Ψ λόγο η “συνεργασία” δεν μπόρεσε να ευδοκιμήσει….που να μη κολλούσα βαρέα και ανθυγιεινά!
Με αυτά και με αυτά, ξεχνάω τις ρυτίδες και όλα εκείνα που έχουν βαλθεί να μου ρίξουν την ψυχολογία, και κοιτώ μπροστά. Επαναπροσδιορίζω τους στόχους μου και βουρρρ για την επίτευξη του καλύτερου δυνατού. Το μόνο που πρέπει να προσέχω είναι να μη πάρουν τα μυαλά μου αέρα, και επιχειρήσω να κάνω πράγματα τα οποία δεν μπορώ ή δεν πρέπει να κάνω, μ’ αποτέλεσμα να λιώσουν τα “φτερά” μου και φάω τα μούτρα μου, όπως ο Ίκαρος. Ευτυχώς που υπάρχουν και τραγούδια σαν το…εμμμ από τους…..ουουφφφ αυτό μωρέ που λέει dap-shoo-wah-doo-wha-doo….έλα από το δίσκο που έχει και το....εμμμ αυτό που λέει και beep beep μωρέ!….Κατάλαβες ή τζάμπα χτυπιέμαι;
Α να γεια σου, αυτό! ;)
Για το τελευταίο είναι σίγουρο πως δεν ευθύνεται το νερό!!!