FFW People

Φορές, φορές αντιλαμβάνομαι ότι κατά γενικό κανόνα, οι άνθρωποι διακρίνονται σε δυο κατηγορίες. Σε αυτούς που ζουν τη ζωή τους με τον ευρέως αποδεκτό τρόπο, δηλαδή μέχρι τα 18 σχολείο, στη συνέχεια κάποιου τύπου σπουδές, μια δουλειά, ένας γάμος, παιδιά, και πάλι δουλειά, μπορεί ένα διαζύγιο και μετά ακόμη ένας γάμος, φυσικά κι άλλα παιδιά, σύνταξη, εγγόνια, άντε ίσως και κανένα δισέγγονο και τελικώς ο θάνατος…κάποιοι καταφέρνουν να τηρήσουν το σχέδιο, άλλοι πάλι, άθελα τους επισπεύδουν τη διαδικασία και μεταπηδούν κατευθείαν στο τελευταίο στάδιο. Υπάρχουν και οι άλλοι…..αυτοί που αποφασίζουν να τα ζήσουν όλα στο FFW, σαν να φοβούνται ότι δεν θα προλάβουν, και βιάζονται να χωρέσουν μια ζωή σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Αυτοί οι άνθρωποι συνήθως μεγαλώνουν πιο νωρίς, παντρεύονται όταν είναι ακόμη παιδιά, κάνουν παιδιά ενώ οι ίδιοι είναι παιδιά, δουλεύουν όταν οι άλλοι σπουδάζουν και επιλέγουν αντί της φυσικής χρονικής φθοράς, να καούν με τον δικό τους τρόπο, όταν οι συνομήλικοι τους ακόμη πλάθονται και βλέπουν μια ζωή ολόκληρη να τους περιμένει….το τέλος τους, ως επί το πλείστον, βίαιο, απροσδόκητο, σαν μια έκρηξη που καταστρέφει τα πάντα στο πέρασμα της και που μπροστά στη θέα της απλώς παγώνεις, νιώθοντας ανήμπορος να αλλάξεις την τροπή των γεγονότων.
Θα μπορούσε η κατάσταση να είναι διαφορετική; Θα μπορούσαν να παρατείνουν τη φωτιά, αν κόβανε ταχύτητα; Μπορεί και ναι, μπορεί και όχι. “Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον”, έλεγαν οι αρχαίοι ημών(;) (μπορεί και υμών) πρόγονοι, εάν θεωρήσουμε ότι αποδεχόμαστε την ύπαρξη της μοίρας, του πεπρωμένου, του ριζικού κτλ κτλ.
Καλό σου ταξίδι Χρήστο…στη σκέψη μου σε έχω και θα σ’ έχω πάντα, σαν τον ξένοιαστο και χαμογελαστό νέο που γνώριζα πριν χρόνια, τότε που ακόμη η ανάγκη της φθοράς δεν είχε κάνει την εμφάνιση της…
Εις το επανιδείν.